Gdy dobrzy ludzie przynieśli i położyli przed Jezusem człowieka sparaliżowanego, Pan Jezus nie tylko poznał ich wiarę, ale przeniknął także stan duszy chorego. Dostrzegł zapewne kołatającą w jego sercu bojaźń, spowodowaną świadomością dawnych grzechów a teraz spotęgowaną w obecności Jezusa. Aby go ośmielić i podnieść na duchu, nazywa go Pan Jezus pełnym miłości słowem „synu". Następnie chcąc wypłoszyć z serca bojaźń, poleca mu wzbudzić w sobie ufność: „Ufaj, odpuszczają ci się grzechy twoje" (Mt 9, 2). Pan Jezus wiedział doskonale, czego potrzeba nasamprzód, aby podnieść tę złamaną duszę, uleczyć ją i nawrócić, dlatego kazał mu ufać.
Jedną z cnót teologicznych, niezbędnie koniecznych do zbawienia i uświęcenia jest obok wiary i miłości nadzieja. Cnota nadziei dźwiga naszą wolę i sprawia, że oczekuje ona od Boga tego wszystkiego, co jest niezbędne do osiągnięcia ostatecznego celu. Przede wszystkim dzięki nadziei spodziewamy się, iż Bóg dostarczy nam tych wszystkich łask, jakie są niezbędne …Więcej