KIEDY KATOLIK ZOSTAJE ŚWIĘTYM ?

Lilianna w ogrodzie Twój proboszcz ma rację, bo każde miejsce wymaga czasoprzestrzeni. Wieczność jest stanem a nie miejscem. Chociaż i tutaj można znaleźć realną analogię. Np. Obecność Pana Jezusa w Niebie jest opisowa a uobecnienie w Przenajświętszym Sakramencie jest analogowe. To jednak "wyższa szkoła jazdy". Wiem po sobie, że już tutaj będąc w stanie łaski uświęcającej możemy współcierpieć razem ze Świętymi w czyśćcu.

wacula25wp.pl Większość listów św. Pawła jako adresatów ma świętych w Rzymie (zob. Rz 1, 7), w Efezie (Ef 1,1), w Filippi (Flp 1,1), w Kolosach (Kol 1,1) itd. W tych samych listach Apostoł nie tylko naucza, ale również niejednokrotnie wytyka błędy, gani i upomina, (zob. 1 Kor, 3,1n; 5,1; 6,1n; 6,12n; 2 Kor 6,11n; Ef 4, 25n; Kol 2,16-22) pytając: Cóż chcecie? Z rózgą mam do was przybyć czy z miłością i z łagodnością ducha ?(1 Kor 4,21) Gdy zatem jest mowa o świętych, nie mamy do czynienia z jakąś formą idealizacji pierwszych gmin według wzorcu, jaki zostawił Łukasz w Dziejach Apostolskich: „jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących” (Dz 4,32 zob. także Dz 2,42n). W pismach Nowego Testamentu nie mamy do czynienia z idealnym Kościołem, ale z takim, jakim był rzeczywiście, ze wszystkimi słabościami i problemami.

wacula25wp.pl Zadość uczynienie Bogu i bliźniemu za konsekwencje swoich grzechów należy do czynów zasługujących na niebo a to znaczy, że konieczny jest stał łaski uświęcającej w pokutującej duszy. Łaska uświęcająca sprawia, że grzeszna dusza staje się duszą świętą. Tylko Święty, któremu wina została odpuszczona może odpokutować karę doczesną za swoje grzechy. Dobre uczynki grzesznika nie zasługują na niebo, nie mają żadnej wartości w rzeczywistości łaski. Najpierw trzeba być Świętym, któremu darowano winę i karę wieczną aby móc owocnie pokutować.

baran katolicki- Piszesz -[ Najpierw trzeba być Świętym, któremu darowano winę i karę wieczną aby móc owocnie pokutować.]==HMM Oj mój drogi -TAK WIĘC Udzielenie łaski (uświęcającej) wystarczy do odpuszczenia grzechów, ale po ich odpuszczeniu pozostaje do wyrównania dług grzesznika, by ponieść karę doczesną za owe grzechy. Otóż do udzielenia tej łaski służą sakramenty, które jej udzielają. Przed ich przyjęciem już to uczynkowym, już to przez ich pragnienie nie otrzymuje się łaski tak przy chrzcie, jak i w spowiedzi. Ponadto zawstydzenie przy spowiedzi, „moc kluczy", którym grzesznik poddaje się i nakazane zadośćuczynienie, jakie kapłan wyznacza stosownie do wielkości przestępstw poznanych w spowiedzi, stanowią pewne odpokutowanie kary doczesnej. Ale to, że spowiedź przyczynia się do darowania kary doczesnej, nie jest powodem jej konieczności do zbawienia, gdyż kara, nie odpokutowana w obecnym życiu, nie zamyka drogi do zbawienia .Chociaż Pismo św. nie mówi o tym, spowiedź owych świętych mogła się odbyć, bo wiele rzeczy się stało, których nie opisano. Poza tym Chrystus miał w najwyższym stopniu władzę nad sakramentami. Mógł więc udzielać łask sakramentalnych bez tych czynności, których sakramenty wymagają

wacula25wp.pl Pokuta w katolickim rozumieniu jest dobrym uczynkiem zasługującym na niebo i dlatego aby była owocnie odprawiona wymaga stanu łaski uświęcającej w duszy pokutnika. Obecność łaski Bożej w katolickiej duszy czyni ją mieszkaniem Ducha Świętego a to oznacza, że taka dusza jest już święta. Dlatego kiedyś byli "świeci pokutnicy". Pokuta sama w sobie jest aktem/czynem/ świętym bo uświęcającym. Zadość uczynienie za doczesne skutki swoich grzechów jest oczywiście konieczne do oglądania Boga swoim sercem/duchem/. "Błogosławieni czystego serca albowiem oni Boga oglądać będą".

baran katolicki-Ale problem grzechu nie kończy się tylko na winie, bo ma on również swoje konsekwencje – i dla nas, i dla innych. Jego skutki pozostają, pomimo odpuszczenia nam winy. Bóg zmazuje naszą winę i nasza sytuacja staje się dzięki temu taka, jakby zło, które popełniliśmy, zostało wymazane, jakby się nie wydarzyło. To może zrobić tylko Pan Bóg. Przypomnijmy sobie, jak bardzo oburzeni byli Żydzi, gdy usłyszeli, że Chrystus mówi do uzdrawianego paralityka „Idź, odpuszczają Ci się twoje grzechy!” . Oni byli zgorszeni, ponieważ wiedzieli, że to może zrobić tylko Bóg. Nikt inny nie może zmienić zaciągniętej przeze mnie winy nikt nie ma nad nią władzy, tylko sam Bóg nie TY .Grzech jest rzeczywistością duchowąStąd zresztą bierze się nauka Kościoła Katolickiego o czyśćcu. A mianowicie, może się zdarzyć, że ja faktycznie część tej odpowiedzialności – tej pokuty i zadośćuczynienia, zabieram ze sobą na tamten świat. Wtedy Bóg, nawet po śmierci, daje mi szansę, żebym ja w jakiś sposób mógł dopełnić to, czego nie dopełniłem tutaj. i my nie jesteśmy w stanie rozpoznać tutaj, na ziemi, w jakim stopniu grzech zniszczył nas .DLATEGO na ziemi nie ma św. ludzi żywych .PONIEWAŻ KAŻDY NA ZIEMI BYŁ i JEST grzeszny .A dla przykładu Gdybyś był święty mógłbyś wstąpić do nieba i zstąpić z nieba oraz przechodzić przez mury jak sam J.CH. itp.

wacula25wp.pl Niebo jest rzeczywistością duchową/wieczną/ a ziemia jest rzeczywistością materialną/doczesną/. Spójrz na stworzonego człowieka, który ze swej istoty łączy w sobie obie te rzeczywistości. W każdym człowieku niebo styka się z ziemią. Natura z łaską. Stwórca ze stworzeniem. Duch z materią. Grzech jest również w swoich bolesnych skutkach rzeczywistością materialną. Np. każda profanacja sacrum wymaga natychmiastowej pokuty. Zgodzę się z tobą, że każdy człowiek na ziemi żyjący jest grzeszny ale to nie oznacza, że każdy z nas trwa w grzechu. Ten kto powstaje w świętym Sakramencie Pokuty i Pojednania już nie jest grzesznikiem lecz świętym. Wszyscy jesteśmy grzeszni/skłonni do grzechu/ ale nie wszyscy jesteśmy grzesznikami/trwamy w grzechu/.

wacula25wp.pl Nieuchronna śmierć cielesna każdego człowieka jest niezbitym dowodem na to, że kara doczesna za popełnione grzechy jest rzeczywistością realną. Świętymi zostajemy już tutaj na ziemi. Przemiana z grzesznika w świętego jest możliwa tylko w czasie doczesnym/na ziemi/. Po cielesnej śmierci nic już zmienić nie można. Z tego wniosek, że albo odchodzisz z tego świata jako święty/zbawiony/ albo jako grzesznik/potępiony/. Przypominam, że niebo jest również już na ziemi. Tam gdzie jest Pan Bóg tam jest Niebo.

.baran katolicki- Piszesz -[ Powiem więcej. Tylko święci czyli czystego serca mogą już tutaj oglądać Pana Boga ukrytego dla grzesznych zmysłów/dla grzeszników/.]==Mój drogi przypomnę raz jeszcze . na ziemi nie ma św. ludzi żywych .PONIEWAŻ KAŻDY NA ZIEMI BYŁ i JEST grzeszny .A dla przykładu Gdybyś był święty mógłbyś wstąpić do nieba i zstąpić z nieba oraz przechodzić przez mury jak sam J.CH. itp. A natomiast w komunii świętej Pan Jezus przypomina się i uobecnia się że on jest w komunii świętej .CO NIE OZNACZA że jesteś równy aniołom

wacula25wp.pl Chyba na opak rozumiemy słowo "grzesznik". Dla mnie grzesznikiem jest ten kto świadomie trwa w grzechu i choć może nie chce z grzechem zerwać. Grzesznik to taki osobnik, który z jakichś powodów utracił godność dziecka Bożego/łaska uświęcająca/ i trwa jako diabelski lump mocno zrośnięty ze swoim grzechem/smrodem/. Jakie jest twoje rozumienie słowa "grzesznik"? Proszę rozróżnić samą grzeszność/skłonność do grzechu/ od bycia grzesznikiem/trwanie w grzechu/. Mam nadzieję, że zrozumiale się wyrażam.

.baran katolicki- Piszesz -[Grzesznik to taki osobnik, który z jakichś powodów utracił godność dziecka Bożego/łaska uświęcająca/ i trwa jako diabelski lump mocno zrośnięty ze swoim grzechem/smrodem/. ]==Och mój drogi musisz mieć świadomość tego że grzesznikiem jest każdy papież zakonnik TY i JA każdy człowiek itd. Ponieważ dusze nasze podlegają ścieżce planu zbawienia do nieba pośród świętych itd .JEŻELI BĘDZIEMY SŁUCHALI a każdy to ujrzy lub usłyszy gdzie zdecydujemy np. wypić 1-kieliszek lub itd .ALBO odrzucimy to i wybierzemy coś miłego Bogu i ludziom np. w rodzinie. Piszesz dalej -[ Mój duch potrafi wędrować nie tylko w doczesności po materialnych górach i dolinach lecz również ma władzę przemieszczania się do rzeczywistości nadprzyrodzonej]==I PIĘKNIE ALE to tylko piękne marzenie Boże .NIE RZECZYWISTOŚĆ TERAŹNIEJSZA .

wacula25wp.pl Zapraszam cię do codziennej adoracji Przenajświętszego Sakramentu. Tam sam doświadczysz jak szybko spełniają się "piękne Boże marzenia". Nauczysz się wierzyć w "duchu i prawdzie" w nadzieli na realne miłowanie Pana Boga i człowieka. Taka jest moja rzeczywistość i teraźniejszość. Na początku wystarczy 15 minut prywatnej audiencji u Pana Boga utajonego w Przenajświętszym Sakramencie. Zapraszam do realnego i rzeczywistego nieba, które już tutaj na ziemi jest dla ciebie dostępne.

Łaska uświęcająca.
1. Usprawiedliwienie człowieka. Oprócz łaski uczynkowej, jaką człowiek otrzymuje dla wykonania poszczególnych dobrych uczynków, Bóg daje nam nadto inną, stałą, która nazywa się uświęcającą.
Pojęcie łaski uświęcającej. Łaska uświęcająca jest to nadprzyrodzony i stały dar Boży, który daje człowiekowi nowe życie nadprzyrodzone, czyni go świętym i uzdalnia do zbierania zasług na niebo.
Działanie łaski uświęcającej. Dusza ludzka ma podwójne życie: przyrodzone, doczesne, ziemskie i nadprzyrodzone, którego udziela jej Bóg tylko dlatego, że ją w dobroci Swojej przeznaczył do nadnaturalnej, wiecznej szczęśliwości w niebie. I właśnie łaska uświęcająca daje duszy to nadprzyrodzone życie, nadzwyczajne siły duchowe i niewysłowioną piękność oraz czyni ją zdolną do uczynków zasługujących na niebo. Podobnie jak dusza daje życie ciału, siły i piękność, tak i łaska uświęcająca daje człowiekowi życie, siły i piękność nadprzyrodzoną. Jeżeli ją człowiek utraci, przestaje być dzieckiem Bożym, umiera dla nieba. Łaska uświęcająca czyni więc duszę ludzką świętą, niewinną, na co wskazuje Pan Jezus w przypowieści o szacie godowej.
Usprawiedliwienie człowieka. Na tym więc uświęceniu duszy, na tej wewnętrznej przemianie duchowej polega usprawiedliwienie człowieka. Jest to przejście ze stanu grzechu w stan świętości, a odbywa się na mocy zasług Pana Jezusa, który dla naszego zbawienia cierpiał niewysłowione męki i ukrzyżowany wraz ze złoczyńcami poniósł śmierć sromotną na kalwaryjskim wzgórzu. Tę właśnie przemianę duchową ma na myśli św. Paweł, kiedy zwracając się do grzeszników mówi: "Odnówcie się duchem w waszym myśleniu i przyobleczcie się w człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości" (Efez. 4, 22-24), to znowu uświęconym przywodzi na pamięć: "Zostaliście obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego" (I. Kor. 6, 11).
W usprawiedliwieniu człowiek otrzymuje odpuszczenie wszystkich grzechów ciężkich i darowanie nieodłącznych kar wiecznych. Pozostają natomiast do odpokutowania kary doczesne, które dają człowiekowi sposobność do walki, a więc tym większej zasługi i nagrody u Boga.
Człowiek ozdobiony łaską uświęcającą staje się dziecięciem Bożym, ponieważ łaska uświęcająca odnawia w duszy nadprzyrodzony obraz Boży i czyni nas uczestnikami Boskiej natury.
Utrata łaski uświęcającej. Człowiek przez współdziałanie z łaską, przez częste przyjmowanie Sakramentów świętych i spełnianie dobrych uczynków, zachowuje ją i pomnaża, a traci przez każdy grzech ciężki. Grzechy powszednie nie pozbawiają go łaski uświęcającej, ale przyćmiewają jej blask i piękność. Powtarzane" zaś grzechy powszednie i drobne niewierności względem Boga mogą nas doprowadzić do grzechów ciężkich, a tym samym do utraty łaski uświęcającej. Dlatego Pan Jezus ostrzega nas: "Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie" (Łuk. 22, 40).
Pomnożenie łask Bożych. Przez łaskę uświęcającą dusza staje się świątynią Bożą, mieszkaniem Ducha Św., który wraz z łaską uświęcającą daje duszy cnoty teologiczne (wiarę, nadzieję i miłość), cnoty moralne (jak sprawiedliwość, wstrzemięźliwość itd.), dary Ducha Św. (jak dar mądrości, rozumu, rady itd.), i uzdatnia człowieka do wykonania obowiązków względem Boga, względem samego siebie i bliźnich. "Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego (tj. łaskę uświęcającą), który został nam dany" (Rzym. 5, 5). Te cnoty i dary są tym dla człowieka, czym wiosła i żagle dla łódki; przy ich pomocy omijamy niebezpieczeństwa, zwyciężamy przeszkody, zdążamy do przystani zbawienia.

Po spowiedzi odzyskujesz łaske uswiecajaca ktora, jak sama nazwa wskazuje ma cie uswiecac ale nie czynic cie swietym bo zeby zostac swietym musisz wspopracowac z ta łaska. Samo odpuszczenie grzechow nie czyni cie swietym bo musisz za nie zadoscuczynic a robisz to wlasnie przy wspopracy z ta laska ktora otrzymales.Jesli nie zadoscuczynisz a jesteś w tej łasce, czyli nie popełniłeś grzechu ciężkiego idziesz do czyśćca. Jeśli wzrastasz w świętości czyli wspopracujesz z łaska i w ten sposób pokutujesz( sam Pan Bóg da ci ku temu okazje) stajesz się swietym i idziesz prosto do nieba.

Koza Nutria W każdym Sakramencie świętym "niebo" uobecnia się w człowieku. Sakramentalne niebo jest uobecnieniem rzeczywistego i realnego nieba. Niebo przychodzi do człowieka wraz z łaską uświęcającą co sprawia, że zmienia radykalnie się jakość duszy ludzkiej. W grzechu ciężkim dusza jest umarła dla nieba a po sakramentalnym rozgrzeszeniu dusza zmartwychwstaje do nowego życia. Tak jak podczas Mszy Świętej w momencie konsekracji chleb zamienia się święte Ciało Chrystusa tak też w momencie rozgrzeszenia grzesznik staje się Świętym.

Koza Nutria Czym różni się sakramentalne niebo od rzeczywistego nieba ? Nowocześni moderniści, których pełno wokół nas uważają, że nawet w niebie są "święci grzesznicy". Problem bardzo poważny i jakże istotny dla rozumienia świętego i apostolskiego Kościoła rzymskokatolickiego bo jeśli Święci są gdzieś tylko w niebie to sypie się nam dogmat o Świętych obcowaniu. Tracimy sens Kościoła świętego widzianego trój jedynie jako wspólnota Świętych na ziemi w czyśćcu i niebie. Pozostaje nam na ziemi rzeczywistość "kościoła grzesznego" co jest totalnym absurdem.

Sakrament pokuty daje ci szanse stać się swietym a nie czyni cie swietym. Swietym się stajesz we współpracy z łaska która dostajesz.
Czy znasz pojęcie swietej winy? To taka wina która przybliża cie to Boga a staje się to przez skruchę. I tak można powiedzieć o swietych grzesznikach.
Popatrz św Dyzma; łotr na krzyżu, tuż przed śmiercią uwierzył w Pana Jezusa i okazl skruchę mówiąc " my słusznie ponosimy kare" czyli ofiarował to umieranie na krzyżu za swoje grzechy, odpokutowal i co? Pan Jezus powiedział mu :" dziś będziesz że mną w raju".
Popatrz zaleznosc: łaska wiary- nawrocenie- współpraca z łaska ( przyznanie się do winy)-meczarnia na krzyżu czyli odpokutowanie= niebo.

Żebyśmy się dobrze zrozumieli: jest możliwe stanie się swietym na ziemii ale to nie staje się z automatu, po przyjęciu sakramentu. Sakrament tylko umożliwia ci te drogę. Żeby stać się swietym musisz przejść oczyszczenia aż do zjednoczenia z Panem Bogiem. Przeczytaj św.Terese ona pisze wspaniale o życiu wewnętrznym.
Samo niegrzeszenie nie czyni cie swietym. Jedynie przestrzgasz prawa, swietym stajesz się przez zjednoczenie z wola Boza.

Swietych obcowanie odnosi się do swietych w niebie wlasnie
Jeśli jesteś katolikiem wierzysz w to ze życie po śmierci jest bardziej realne niż to tutaj i że do życia tam jesteś stworzony. Świeci są czystymi duchami i mogą obcować z nami na ziemii. Obcowaniem nazywamy też wstawiennictwo swietych którzy już umarli.

Koza Nutria Tylko chwalebny krzyż jest narzędziem katolickiej pokuty. Nie każde cierpienie zasługuje na niebo. Święty Dyzma wisiał i umierał na krzyżu za swoje grzechy. Ten krzyż był skutkiem jego winy. Dlatego po cielesnej śmierci powędrował do czyśćca jako jeden z pierwszych Świętych. Sakramentalne zmartwychwstanie w Sakramencie Pokuty i Pojednania jest realnym nowym stworzeniem/wskrzeszeniem/. Sakramentalne rozgrzeszenie prawdziwie, rzeczywiście i realnie daje umarłej duszy nowe życie. Czy dzieje się to z automatu łaski Bożej? Na pewno jest cudem, który ożywia trupa. Zmienia faktyczny stan duszy ludzkiej, która w jednym momencie będąc grzeszną staje się świętą, miłą Bogu, do której powraca Duch Święty. Grzech ciężki wyprasza Ducha Świętego i zaprasza szatana do duszy ludzkiej, natomiast w momencie sakramentalnego rozgrzeszenia opętany grzesznik staje się świętym dzieckiem bożym. To tak samo jak ze stworzeniem. Człowieczeństwo samo w sobie jest święte ale to nie znaczy, że jest doskonałe po grzechu pierworodnym. Świętość jest nam dana i zadana.

Widocznie nie umiem co tego wytłumaczyć skoro Ty nadal swoje. Musi brakować mi poprostu umiejętności.
Dyzma poszedł do nieba bo sam Pan Jezus mu to obiecał " dzis będziesz ze mną w raju" czyli ominął go czyściec. A ominął go bo przyjął swój krzyż jako pokute za grzechy właśnie.
Dusza po rozgrzeszeniu nie staje się święta tylko oczyszczona z grzechu i dostaje następna szanse żeby stać się święta.

Proszę cię poczytaj o oczyszczeniach. a jak to nie pomoże to chyba pozostaje tylko czekać na to żebyś przekonał się jak jest po śmierci. Pozdrawiam.

Bos016 Może chciałeś sobie zażartować, ale niezupełnie wyszło...
Bardzo proszę - zawsze możesz się "wcinać" - ale proszę rób to wtedy,
kiedy będziesz miał coś sensownego i konkretnego...
Czy Pio wizytował czyściec za życia, czy po śmierci ?
Bo jeśli za życia - nie był Świętym...
Wiesz co to jest łaska uświęcająca (?)
Jest to łaska m.in. czyniąca nas zdolnymi do przyjęcia Chrystusa do serca.
Wiesz co to jest grzech i jakie ma konsekwencje (?)
Zakładam że wiesz co to jest grzech, więc zwrócę Ci uwagę tylko na konsekwencje
- które mimo odbytej ważnej Twojej spowiedzi i powrotu do łaski uświęcającej
"poszły w świat" - i to jest Twoja wina, która pozostaje.
Być może jednym swoim głupim czynem zapoczątkowałeś grzeszną spiralę
która zataczając kręgi, dotyka i krzywdzi wciąż na nowo innych ludzi.
Ty już jesteś w stanie "łaski uświęcającej" - ale Twój grzech nadal zbiera
szatańskie żniwo. Jak napisano - przez grzechy ludzkie nawet ryby marnieją w morzach...
Słyszałeś o jakimś człowieku na ziemi, który byłby bez grzechu,
poza stąpających po niej Panu Jezusie i Maryi - wybrance Bożej ?
No właśnie...
Pio również nie był bez grzechu - więc każdy człowiek żyjący na ziemi
w mniejszym lub większym stopniu jest obarczony ciężarem (konsekwencją)
własnych i cudzych grzechów - a łaska uświęcająca jest dla niego
wielkim darem Bożym na czas podróżowania - "uświęca!"
Czy Świętemu trzeba uświęcenia ??
W chwili Śmierci to Pan Bóg dokonuje wielkiego cudu w duszy człowieka
czyniąc ją ostatecznie godną przebywania w Jego "Pałacach"
- i jeśli dzięki tej wielkiej łasce Boga dusza trafia do "Nieba"
wtedy dopiero można mówić o Świętości - nie wcześniej !
Tak jak Prawda - Prawdą jest tylko w 100%ch
I nie ma półprawd - nawet "prawda" w 99,9999999%ch to zwyczajne kłamstwo.
Tak jest i ze Świętością.

Ps Widzę, że masz swoich łapkowiczów ;)
Ciekawe, czy ten entuzjazm "tych" to wynik tego że Cię lubią,
czy tego, że nienawidzą mnie - żarcik.

baran katolicki No to baranku zasunąłeś tym wpisem jak dzik w sosnę.
Ale choć tyle w tym dobrego, że ruszyłeś bardzo ważny temat,
bo wielu odnośnie wiele rzeczy się zdaje...
Mają swoje o tym "wyobrażenie" - taki popularny w posoborowiu "trend"
Każdy to sobie "rozeznaje" i owo rozeznawanie jest tym zdawaniem, (tyle w tym nadziei, że to jeszcze nie pewność)
- gorzej jak już rozezna i twierdzi że wie . . .

sługa Boży Jak pan rozumie dogmat o Świętych obcowaniu skoro Świętych dostrzega pan tylko w Niebie? W tytule wpisu postawiłem pytanie o konkretny moment kiedy to Katolik z grzesznika przemienia się w Świętego. Tym sakramentalnym przeistoczeniem jest właśnie Spowiedź święta, podczas, której Chrystus Pan odpuszcza/daruje/ nam nasze grzechy. Słowa które w Imieniu Pana Jezusa wypowiada kapłan zmieniają istotę stanu katolickiej duszy. Przemieniają tą duszę z grzesznej na świętą. Każdy, komu Pan Jezus odpuścił grzechy jest w stanie łaski uświęcającej, która całkowicie zmienia jakość ludzkiej duszy. Proszę sobie wyobrazić szklankę z "gnojówką", która w jednej chwili na słowa rozgrzeszenia przemienia się w szklankę kryształowej wody. To, że mentalnie dusza jest zaproszona do współpracy z łaską Bożą i musi odpokutować za popełnione zło oraz wynagrodzić pokrzywdzonym, to dalsza historia.