Gdy blask słońca w dzień ów nowy
dawny mrok roztapiał
Pan ukazał się Piotrowi
po tym jak kur zapiał.
Szedł od grobu Piotr w strapieniu
pustymi chustami,
śledząc jak Jan w zachwyceniu
mówi z niewiastami. Smutku całun miał Piotr w głowie, w strachu co się stanie, czy po zdradzie Mistrz znów powie: Idźże precz szatanie. Wiem żem upadł – z żalem myślał, alem i miłował, lecz gdy przed nim jasność błysła, nie usłyszał słowa. Gdy z swej nędzy Szymon lico podnieść się ośmielił to Pan patrzył nań z słodyczą, tak jak w Cezarei.