Arcybiskup Lefebvre o roli kard. Bea podczas soboru

fragmenty konferencji w Nowym Jorku, 5 listopada 1983 roku – źródło i całość

“(…) Jeden biskup taki jak ja nie jest w stanie naprostować całą sytuację w Kościele Katolickim. Dlatego próbuję jeździć do Rzymu i wstawiać się za sprawą Tradycji. Ponieważ jestem przekonany że to dzięki Tradycji Kościół Katolicki odzyska swą pozycję sprzed Soboru Watykańskiego II oraz środki swego prawdziwego rozwoju. Najpierw muszę powiedzieć że nie mam złudzeń – sytuacja w Rzymie jest bardzo poważna. Bardzo poważna. Pozwólcie że podsumuję całą sytuację jaka miała miejsce na soborze i jaka niestety nadal dziś istnieje, mówiąc że w rzeczywistości miały miejsce trzy zdrady Kościoła. Kościół Święty został zdradzony jeśli chodzi o trzy kierunki, w bardzo bezpośredni i konkretny sposób. Pierwsza zdrada to była zdrada z masonami, druga z protestantami a trzecia z komunistami.

Przed soborem i podczas soboru istniało porozumienie ze strony ludzi Kościoła, którzy stanowili narzędzie tych zdrad, to jest Sekretariat do spraw jedności chrześcijan, który został specjalnie w tym celu utworzony i był kierowany przez kard. Beę z biskupem Brugii de Smedtem jako wiceprzewodniczącym i sekretarzem – ks. Willebransem, który został Kardynałem Holandii. To były te osoby będące narzędziami zdrady. Istniały bezpośrednie kontakty między kard. Beą a masońską lożą tutaj, w Nowym Jorku i w Waszyngtonie, z B’nai B’rith, żydowską lożą liczącą 75 tysięcy członków oraz lożami całego świata.

Dlaczego te kontakty miały miejsce? Dlaczego kard. Bea przybył w imieniu Watykanu, w imieniu Rzymu by spotkać się z tymi masonami? Abyśmy na soborze zaakceptowali “prawa człowieka”. Jak mogliśmy je zaakceptować? Akceptując wolność religijną będącą jednym z “praw człowieka’. Stąd też akceptacja wolności religijnej stanowiła co do zasady akceptację “praw człowieka” w Kościele. Kościół zawsze potępiał te deklaracje o “prawach człowieka”, które zostały poczynione przeciw władzy Boga.

Drugą zdradą była zdrada z protestantami. To zwłaszcza ks. Willebrandsowi powierzono umocnienie relacji z Ekumeniczną Radą Kościołów w Genewie. Udał się do Genewy by zawrzeć pokój z protestantami a protestanci powiedzieli mu – możemy z wami zawrzeć pokój, możemy się wszyscy zjednoczyć i działać razem, lecz musicie usunąć wszystko jeśli chodzi o liturgię Kościoła i koncepcję Kościoła co nie zgadza się z protestanckimi zasadami. Stąd też cała liturgia i cała struktura Kościoła miały zostać zmodyfikowane i miało powstać nowe prawo kanoniczne aby ustanowić tę nową strukturę Kościoła i wdrożyć ją w praktykę, strukturę demokratyczną. To osiągnął wówczas ks. Willebrands.

Trzecia zdrada, również przez ks. Willebrandsa i kard. Beę poprzez ich spotkanie z delegatami z Moskwy w Konstantynopolu i w Grecji, z przedstawicielami prawosławia – partriarchą Pimenem z kościoła prawosławnego wyznaczonym przez Moskwę. Co uczyniono by zadowolić komunistów? Komuniści żądali po pierwsze by nie było żadnego potępienia komunizmu na soborze, po drugie by wszyscy biskupi przeciwstawiający się reżimowi komunistycznemu zostali zdymisjonowani i zastąpieni przez biskupów kolaborujących.

Te różne wymagania: wolność religijna wymagana przez masonów, zmiana całego wnętrza, ustroju i liturgii Kościoła – przez protestantów, nie potępianie komunizmu i zmiana biskupów przez komunistów, wszystko to uzgodniono i przyznano ze strony Kościoła. Kościół powiedział: tak, dobrze, akceptujemy wolność religijną i to bp de Smedt, wiceprzewodniczący Sekretariatu ds. Jedności Chrześcijan był na soborze sprawozdawcą schematu o wolności religijnej, razem z kard. Beą, który stał za nim i go popierał. Pięciokrotnie miała miejsce próba odrzucenia tego schematu, pięć razy z powrotem go wnosili i wreszcie udało im się przepchnąć wolność religijną. Oznaczało to laicyzację wszystkich państw katolickich, rzecz bardzo poważną, niezwykle poważną. Protestanci również otrzymali to co chcieli i widzieliście ich obecność przy reformie liturgicznej. Było tam sześciu protestanckich pastorów przy reformie liturgicznej i pytano tych protestanckich pastorów co im się nie podoba w Kościele Katolickim a Papież Paweł VI zrobił wszystko co mógł by ich zadowolić. Dlatego zmienili naszą Mszę by zadowolić protestantów i to nazywają “ekumenizmem”. A komunistom obiecano, że komunizm nie zostanie potępiony na soborze i nie został potępiony. Sam zaniosłem 450 podpisów do sekretariatu soboru aby uzyskać potępienie komunizmu. Osobiście! 450 podpisów biskupów zostało odłożonych do szuflady i przemilczanych, podczas gdy czasem spełniano żądanie jednego biskupa. W tym wypadku 450 biskupów zostało zignorowanych. Szufladę zamknięto, nie powiedziano nam, nie wiedzieliśmy o tym, że nie będzie żadnego potępienia komunizmu. I zastąpili antykomunistycznych biskupów: kard. Mindszenty’ego kard. Lekaiem, kard. Berana w Czechosłowacki kard. Tomaszkiem. To samo na Litwie, w Czechosłowacji wszyscy biskupi zostali księżmi ruchu Pax, współpracownikami reżimu komunistycznego. Możecie o tym przeczytać w książce o tytule Moskwa i Watykan jak księża litewscy napisali do swych biskupów list, w którym mówią: nie rozumiemy. Wcześniej nasi biskupi wspierali nas w walce z komunizmem i umierali jako męczennicy, wielu nadal jest w więzieniu, inni nie żyją, zamęczeni bo wspierali nas przeciw komunistom byśmy wypełnili nasz obowiązek jako księża a teraz to wy biskupi nas potępiacie, mówicie że nie mamy prawa do oporu, do wypełniania naszego apostolatu ponieważ to jest sprzeczne z komunistycznymi prawami, jest przeciwne rządowi.

Jak to możliwe? Taka jest sytuacja w Kościele. To są rzeczywiste zdrady jakie miały miejsce! (…)”

Abp Lefebvre i Padre Pio