(Wezwanie do pracy nad duchownem odrodzeniem się narodu polskiego, 1915 - podtytuły własne)
[błąd indyferentyzmu i lekceważenia Religii Katolickiej]
Strzec się trzeba indyferentyzmu tj. tego zdania, że wszystkie religie pozytywne są tylko formami jednej religii naturalnej i że wszystkie są w swoim rodzaju prawdziwe, tak że człowiek może sobie wybrać religię, jaka mu się podoba, albo obejść się bez religii, byleby tylko żył uczciwie. Lecz któż nie widzi, jak fałszywym jest to zdanie, bo czyż mogą być prawdziwymi wszystkie religie różniące się między sobą, tak, że jedna drugą wyklucza? A jeżeli Bóg objawił religię prawdziwą, czyliż człowiek nie ma obowiązku przyjąć jej i wyznawać? Otóż religią objawioną jest tylko religia katolicka, ona jedna ma za sobą dowody prawdziwości i zawiera całą prawdę i czystą prawdę, podczas gdy wszystkie inne religie zawierają większe lub mniejsze okruchy prawdy pomieszane z błędami. Stąd każdy człowiek ma się trzymać religii katolickiej a jeżeli jej nie zna, powinien jej szukać i tylko wtenczas jest bez winy, gdy jej znaleźć nie może. Niestety, wśród wykształconych warstw polskich są ludzie, którzy nie cenią religii tak jak należy (…)
[zbałamucenie modernizmem czyli odejście od prawd wiary do uczuć oraz liberalizmem czyli próbą godzenia się z zasadami rewolucji]
Strzec się tu także trzeba modernizmu czyli tego systemu filozoficzno-teologicznego, który w najnowszych czasach obałamucił niektóre umysły, nawet w obozie katolickim (…) Modernizm istotę religii mieści nie w dogmatach, które Bóg objawił a Kościół do wierzenia podaje, ale w uczuciu religijnym, przez które niby Bóg mówi bezpośrednio do duszy a które podlega prawu ewolucji (…) Ta teoria podoba się także niektórym pisarzom polskim, lecz któż nie przyzna, że według niej religia rozpływa się w nieokiełznanym subiektywizmie i w chorobliwej uczuciowości, czego koniecznym wynikiem musi być naturalizm a w końcu ateizm. Baczność zatem przed modernizmem, baczność także przed liberalnym katolicyzmem, który ze szkodą dla odwiecznych zasad chce się godzić z ideami rewolucji i liberalizmu.
[pseudo-mistycyzm zboczeniem ducha polskiego]
Strzec się trzeba fałszywego mistycyzmu, czy on występuje w szacie polskiej, jako dawniejszy towianizm i mesjanizm a nowszy mariawityzm czy w szacie obcej jak spirytyzm, teozofia, gnostycyzm i buddyzm, bo wszystko to jest zboczeniem ducha ludzkiego, gdy opuszcza utarty i bezpieczny gościniec nauki Kościoła a wchodzi na manowce rozbujałej fantazji. Baczność przed tymi zboczeniami, bo do nich umysł polski jest dosyć skłonny.
[katolicyzm fasadowy i obłuda fałszywego, sentymentalnego patriotyzmu]
Strzec się trzeba katolicyzmu odświętnego, który się objawia w nadzwyczajnych okolicznościach, np. na nabożeństwie patriotycznym czy przed wyborami, ale którego owoców zresztą nie widać, bo nie masz w nim ducha wiary, albo tego katolicyzmu skarłowaciałego, który z ojczyzny robi bożyszcze i wynosi ją nad Boga, religię zaś spycha na pośrednie miejsce, gdy się jej pierwsze należy. Baczność przed tą modną hipokryzją, która lubi się stroić w patriotyzm, natomiast niech każdy będzie katolikiem w duchu i w prawdzie, to jest stosuje zasady wiary zarówno do życia prywatnego, jak rodzinnego i publicznego.
Niech też każdy trzyma się religii katolickiej nie dlatego tylko, że ona jest spuścizną naszej przeszłości i wchodzi do skarbnicy narodowej, ale że jest boską, powszechną, niezmienną, i tak narodom, jak jednostką życie dającą. Niech wreszcie każdy kocha ojczyznę w Bogu i dla boga, nie przelotnym tylko uczuciem lub słowem, ale ofiarą i czynem a zamiast marzyć o jakimś Kościele narodowym, niech pamięta na złote słowa księcia Adama Czartoryskiego: Katolicyzm nie ma być z miłości ojczyzny, ale patriotyzm ma być z miłości Boga.
[starzy wrogowie zewnętrzni: protestantyzm i schizma moskiewska]
Na katolicyzm narodu polskiego czyhają ciągle dwa stare wrogi: z jednej strony protestantyzm, z którego się rodzi racjonalizm negujący objawienie Boży i porządek nadprzyrodzony, z drugiej prawosławie, za którym idzie serwilizm w stosunkach Kościoła do państwa, pesymizm i sensualizm w literaturze, nihilizm w rzeczach wiary i obyczaju. (…)
[wrogowie wewnętrzni: pycha, rozpusta, lenistwo]
W końcu każdy, kto chce zachować swą wiarę bez szwanku, niech się strzeże trzech niebezpiecznych jej wrogów: pychy, rozpusty i lenistwa – pychy, bo cna, jako ubóstwienie własnego “ja”, nie pozwala człowiekowi upokorzyć się choćby przed najwyższą władzą Kościoła a stąd jest płodną matką błędu i niedowiarstwa, rozpusty, bo gdy ona opanuje człowieka, wypala w nim wszystko co szlachetne i święte a nawet narzuca rozumowi zasłonę by nie widział Boga, lenistwa, bo w miarę jak kto porzuca modlitwę, źródła łaski i obowiązki religijne, popada w naturalizm, mieniący urojeniem wszystko co nadprzyrodzone (…)
Strzec się tu także trzeba modernizmu czyli tego systemu filozoficzno-teologicznego, który w najnowszych czasach obałamucił niektóre umysły, nawet w obozie katolickim (…) Modernizm istotę religii mieści nie w dogmatach, które Bóg objawił a Kościół do wierzenia podaje, ale w uczuciu religijnym, przez które niby Bóg mówi bezpośrednio do duszy a które podlega prawu ewolucji
Święty Józef Sebastian Pelczar W publikacjach szerzył i promował naukę społeczną papieżaLeona XIII. Miał wielkie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Serca Pana Jezusa i Matki Bożej. W swoim herbie biskupim umieścił wizerunek NMP z zawołaniem Ave Maria.Dewizą jego życia było zawołanie: Wszystko dla Najświętszego Serca Jezusowego przez Niepokalane Ręce Najświętszej Maryi Panny. Przez 25…Więcej
Święty Józef Sebastian Pelczar W publikacjach szerzył i promował naukę społeczną papieżaLeona XIII. Miał wielkie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Serca Pana Jezusa i Matki Bożej. W swoim herbie biskupim umieścił wizerunek NMP z zawołaniem Ave Maria.Dewizą jego życia było zawołanie: Wszystko dla Najświętszego Serca Jezusowego przez Niepokalane Ręce Najświętszej Maryi Panny.
Przez 25 lat pracował jako biskup. Przed 1914 uzyskał tytuł asystenta tronu papieskiego, tytuł hrabiego rzymskiego, tytuł prałata domowego Jego Świątobliwości.
W 1891 poddał myśl utworzenia Bractwa NMP Królowej Korony Polskiej, które oprócz celów religijnych opiekowało się rzemieślnikami, biednymi, sierotami i sługami (zwłaszcza chorymi i pozbawionymi pracy). W 1894 założył w Krakowie Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, „stawiając mu za cel szerzenie Królestwa miłości Serca Jezusowego”. Siostry miały być „znakiem i narzędziem tej miłości wobec dziewcząt, chorych i wszystkich ludzi potrzebujących pomocy”.
Był zaangażowanym działaczem okręgu lwowskiego Polskiego Czerwonego Krzyża, a za swoje zasługi – jako pierwszy w Polsce – otrzymał tytuł „Dozgonnego Członka PCK”.
Mimo spełniania wszystkich obowiązków duszpasterskich miał sporo czasu wolnego, który wykorzystywał na modlitwę i czytanie lektur duchowych. W trakcie swojej pracy duszpasterskiej zauważył u siebie silną potrzebę pomocy najbiedniejszym. Wtedy też założył Towarzystwo Pań św. Wincentego a Paulo, które troszczyło się o ubogich z miasta i okolic.
św.Józef Sebastian był gorącym patriotą. Głoszone przez niego kazania i mowy okolicznościowe emanowały umiłowaniem Ojczyzny, tradycji narodowych i troską o duchowy i materialny rozwój kraju. W czasie zaborów, gdy jeszcze nic nie zapowiadało rychłego odzyskania niepodległości, wzywał do pokładania ufności w Bogu i obrony wiary katolickiej: Któż nie widzi, że dziś narody marnieją i wracają do barbarzyństwa, w miarę jak porzucają zasady chrześcijańskie. Chcemyż tedy, by naród polski przetrwał próby wieku, by nie wpuścił do swego serca jadu, który by go zatruł, by się nie ugiął przed żadną przemocą, strzeżmy jego wiary. Z wiarą brońmy obyczaju, świętości domowego ogniska, zgody społecznej, ziemi ojczystej i języka, bo to wszystko jest siłą narodu. W tym celu pozbywajmy się wad starych [...], pracujmy sumiennie i po Bożemu [...], niosąc sobie chętną pomoc i zapierając się miłości własnej [...], żyjmy skromnie i oszczędnie, by ratować ziemię polską przed obcymi [...], nie żałujmy trudu i grosza dla dobra powszechnego, mając zawsze za pobudkę chwałę Bożą i pożytek ojczyzny. Jako ojciec diecezji na różne sposoby - słowem mówionym i pisanym przypominał o prawie Polaków do wolnej ojczyzny. Odzyskanie niepodległości powitał z wielką radością ale i zatroskaniem o przyszły kształt Rzeczypospolitej. Na kilka lat przed śmiercią w Liście otwartym do posłów diecezji przemyskiej, a pośrednio do wszystkich posłów Sejmu Ustawodawczego wyznał: Przez całe życie tęskniłem za Polską wolną, silną i świętą, modliłem się o taką Polskę i pracowałem jak mogłem dla takiej Polski.
Ciekawe i przydatne dzieła Świętego w formie cyfrowej do pobrania:
Strzec się tu także trzeba modernizmu czyli tego systemu filozoficzno-teologicznego, który w najnowszych czasach obałamucił niektóre umysły, nawet w obozie katolickim (…) Modernizm istotę religii mieści nie w dogmatach, które Bóg objawił a Kościół do wierzenia podaje, ale w uczuciu religijnym, przez które niby Bóg mówi bezpośrednio do duszy a które podlega prawu ewolucji
Święty Józef Sebastian Pelczar W publikacjach szerzył i promował naukę społeczną papieżaLeona XIII. Miał wielkie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Serca Pana Jezusa i Matki Bożej. W swoim herbie biskupim umieścił wizerunek NMP z zawołaniem Ave Maria.Dewizą jego życia było zawołanie: Wszystko dla Najświętszego Serca Jezusowego przez Niepokalane Ręce Najświętszej Maryi Panny. Przez 25…Więcej
Święty Józef Sebastian Pelczar W publikacjach szerzył i promował naukę społeczną papieżaLeona XIII. Miał wielkie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Serca Pana Jezusa i Matki Bożej. W swoim herbie biskupim umieścił wizerunek NMP z zawołaniem Ave Maria.Dewizą jego życia było zawołanie: Wszystko dla Najświętszego Serca Jezusowego przez Niepokalane Ręce Najświętszej Maryi Panny.
Przez 25 lat pracował jako biskup. Przed 1914 uzyskał tytuł asystenta tronu papieskiego, tytuł hrabiego rzymskiego, tytuł prałata domowego Jego Świątobliwości.
W 1891 poddał myśl utworzenia Bractwa NMP Królowej Korony Polskiej, które oprócz celów religijnych opiekowało się rzemieślnikami, biednymi, sierotami i sługami (zwłaszcza chorymi i pozbawionymi pracy). W 1894 założył w Krakowie Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, „stawiając mu za cel szerzenie Królestwa miłości Serca Jezusowego”. Siostry miały być „znakiem i narzędziem tej miłości wobec dziewcząt, chorych i wszystkich ludzi potrzebujących pomocy”.
Był zaangażowanym działaczem okręgu lwowskiego Polskiego Czerwonego Krzyża, a za swoje zasługi – jako pierwszy w Polsce – otrzymał tytuł „Dozgonnego Członka PCK”.
Mimo spełniania wszystkich obowiązków duszpasterskich miał sporo czasu wolnego, który wykorzystywał na modlitwę i czytanie lektur duchowych. W trakcie swojej pracy duszpasterskiej zauważył u siebie silną potrzebę pomocy najbiedniejszym. Wtedy też założył Towarzystwo Pań św. Wincentego a Paulo, które troszczyło się o ubogich z miasta i okolic.
św.Józef Sebastian był gorącym patriotą. Głoszone przez niego kazania i mowy okolicznościowe emanowały umiłowaniem Ojczyzny, tradycji narodowych i troską o duchowy i materialny rozwój kraju. W czasie zaborów, gdy jeszcze nic nie zapowiadało rychłego odzyskania niepodległości, wzywał do pokładania ufności w Bogu i obrony wiary katolickiej: Któż nie widzi, że dziś narody marnieją i wracają do barbarzyństwa, w miarę jak porzucają zasady chrześcijańskie. Chcemyż tedy, by naród polski przetrwał próby wieku, by nie wpuścił do swego serca jadu, który by go zatruł, by się nie ugiął przed żadną przemocą, strzeżmy jego wiary. Z wiarą brońmy obyczaju, świętości domowego ogniska, zgody społecznej, ziemi ojczystej i języka, bo to wszystko jest siłą narodu. W tym celu pozbywajmy się wad starych [...], pracujmy sumiennie i po Bożemu [...], niosąc sobie chętną pomoc i zapierając się miłości własnej [...], żyjmy skromnie i oszczędnie, by ratować ziemię polską przed obcymi [...], nie żałujmy trudu i grosza dla dobra powszechnego, mając zawsze za pobudkę chwałę Bożą i pożytek ojczyzny. Jako ojciec diecezji na różne sposoby - słowem mówionym i pisanym przypominał o prawie Polaków do wolnej ojczyzny. Odzyskanie niepodległości powitał z wielką radością ale i zatroskaniem o przyszły kształt Rzeczypospolitej. Na kilka lat przed śmiercią w Liście otwartym do posłów diecezji przemyskiej, a pośrednio do wszystkich posłów Sejmu Ustawodawczego wyznał: Przez całe życie tęskniłem za Polską wolną, silną i świętą, modliłem się o taką Polskę i pracowałem jak mogłem dla takiej Polski.
Ciekawe i przydatne dzieła Świętego w formie cyfrowej do pobrania:
