.

„To, co Bóg dał Kościołowi, zwycięży, a to, co do tego dodaje człowiek, marnie się kruszy” – arcybiskup Viganò o „pontyfikacie” Bergoglio

Vos estis qui justificatis vos coram hominibus:
Deus autem novit corda vestra:
quia quod hominibus altum est,
abominatio est ante Deum.

Powiedział więc do nich: «To wy właśnie wobec ludzi udajecie sprawiedliwych, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych.» (Łk 16:15)

Czytając Responsa ad Dubia, opublikowane niedawno przez Kongregację Kultu Bożego, zastanawiamy się, jak nisko musiała upaść Kuria Rzymska, aby z takim serwilizmem wspierać Bergoglio w okrutnej i bezwzględnej wojnie przeciwko najbardziej uległej i wiernej części Kościoła. Nigdy, w ostatnich dziesięcioleciach tego tak bardzo poważnego kryzysu w Kościele, władza kościelna nie okazała się tak zdecydowana i surowa. Nie czyniła tego w stosunku do heretyckich teologów, którzy zarażają papieskie uniwersytety i seminaria; nie czyniła tego w stosunku do cudzołożących księży i hierarchów; nie czyniła tego, przykładnie karząc uwikłanych w skandale biskupów i kardynałów. Jedynie wobec wiernych, księży i zakonników, proszących tylko o możliwość odprawiania Mszy Świętej trydenckiej, nie ma litości, nie ma miłosierdzia, nie ma inkluzywności. Fratelli tutti?

Nigdy wcześniej, jak dopiero za tego „pontyfikatu”, nadużycia władzy kościelnej nie były tak bardzo odczuwalne. Nawet wtedy, gdy Paweł VI poświęcił dwa tysiące lat lex orandi na ołtarzu Vaticanum II, narzucając Kościołowi obrządek równie wieloznaczny, co obłudny. To narzucenie, które obejmowało zakaz odprawiania Mszy w starożytnym rycie i prześladowanie dysydentów, miało przynajmniej alibi w postaci iluzji, że ta zmiana być może poprawi szanse katolicyzmu w obliczu coraz bardziej zsekularyzowanego świata.

Dzisiaj, po pięćdziesięciu latach straszliwych klęsk i czternastu latach Summorum Pontificum, to marne uzasadnienie nie tylko nie ma już racji bytu, ale upada w konfrontacji z faktami. Wszystkie nowości, które przyniósł Sobór okazały się szkodliwe. Opustoszały kościoły, seminaria i klasztory; zniszczono powołania kapłańskie i zakonne; pozbawiono katolików wszelkich duchowych, kulturalnych i obywatelskich bodźców. Upokorzono Kościół Chrystusowy i zepchnięto Go na margines społeczeństwa, czyniąc go żałosnym w jego niezdarnych próbach przypodobania się światu. I odwrotnie, odkąd Benedykt XVI próbował uzdrowić ten vulnus (ranę), uznając pełne prawa dla tradycyjnej liturgii, wspólnoty związane z Mszą św. Piusa V pomnożyły się, seminaria instytutów Ecclesia Dei rozrosły się, wzrosła liczba powołań, zwiększyła się częstotliwość uczestnictwa wiernych, a życie duchowe wielu młodych ludzi i wielu rodzin znalazło nieoczekiwany impuls.

Jaką naukę należało wyciągnąć z tego „doświadczenia Tradycji”, na które powoływał się także Abp Marcel Lefebvre? Najbardziej oczywista i zarazem najprostsza: . Dusza nie zaślepiona ideologicznym szałem przyznałaby się do popełnionego błędu, starając się naprawić szkody i odbudować to, co w międzyczasie zostało zniszczone, przywrócić to, co zostało porzucone. Ale to wymaga pokory, nadprzyrodzonego spojrzenia i ufności w opatrznościową interwencję Boga. Wymaga to również świadomości ze strony pasterzy, że są oni szafarzami dóbr Pańskich, a nie ich panami. Nie mają prawa do prywatyzowania tych dóbr, ukrywania ich ani zastępowania własnymi wynalazkami. Muszą ograniczyć się do strzeżenia ich i udostępniania wiernym, sine glossa (bez dodatków), wraz z ciągłą myślą, że będą musieli odpowiadać przed Bogiem za każdą owcę i każde jagnię z Jego stada. Apostoł napomina: „Hic iam quæritur inter dispensatóres, ut fidélis quis inveniátur” – A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny. (1 Kor 4, 2).

Responsa ad Dubia są zgodne z Traditionis Custodes i wyjaśniają dywersyjną naturę tego „pontyfikatu”, w którym uzurpuje się najwyższą władzę Kościoła, aby osiągnąć cel diametralnie różny od tego, dla którego nasz Pan ustanowił władzę Świętych Pasterzy i Swojego Wikariusza na ziemi. Jest to władza indocile (nieposłuszna) i buntownicza wobec Tego, który ją ustanowił i który ją legitymizuje. Władza, w którą wierzy się fide solutus(poprzez niedoinformowanie), że tak powiem, zgodnie z zasadą wewnętrznie rewolucyjną, a zatem heretycką.

Nie zapominajmy: Rewolucja rości sobie prawo do władzy, która usprawiedliwia się samym faktem bycia rewolucyjną, wywrotową, spiskową i sprzeczną w stosunku do legalnej władzy, którą zamierza obalić. Władzy, która, gdy tylko przychodzi do wypełniania swojej roli, sprawowana jest na sposób despotyczny i autorytarny, dlatego, że nie jest uznawana ani przez Boga, ani przez lud.

Pozwólcie, że wskażę na porównanie między dwiema pozornie oderwanymi od siebie sytuacjami. Tak jak w obliczu pandemii odmawia się skutecznego leczenia, narzucając bezużyteczną „szczepionkę”, która w rzeczywistości jest szkodliwa, a nawet śmiertelna, tak samo w sposób zawiniony odmówiono wiernym Mszy trydenckiej, prawdziwego lekarstwa dla duszy, w momencie bardzo poważnej zarazy moralnej, zastępując ją Novus Ordo. Lekarze nie wywiązują się ze swego obowiązku, choć środki lecznicze są łatwo dostępne, a zamiast tego narzucają chorym i zdrowym eksperymentalne serum, uparcie je podając mimo dowodów jego całkowitej nieskuteczności i wielu negatywnych skutków.

Podobnie kapłani, którzy są lekarzami duszy, zdradzają swoje pełnomocnictwo, chociaż nieomylny „lek” jest łatwo dostępny, sprawdzony od ponad dwóch tysięcy lat, a oni robią wszystko, aby ci, którzy doświadczyli jego skuteczności, nie mogli go używać do leczenia z grzechu.

W pierwszym przypadku osłabia się lub niszczy mechanizmy obronne ciała, aby stworzyć chronicznie chorych pacjentów, którzy będą zależni od koncernów farmaceutycznych. W drugim przypadku osłabia się mechanizmy obronne duszy poprzez narzucanie mentalności światowej i poprzez odrzucenie wymiaru nadprzyrodzonego i transcendentnego, aby pozostawić dusze bezradne wobec ataków diabła. Jest to również właściwa odpowiedź tym, którzy twierdzą, że należy stawić czoła kryzysowi religijnemu, nie biorąc pod uwagę równoległego do niego kryzysu społecznego i politycznego, ponieważ właśnie dwutorowość tego ataku czyni go tak strasznym i ujawnia, że jest on kierowany przez ten sam zbrodniczy umysł.

Nie chcę się zagłębiać w szczegóły tego „delirium Responsa”: wystarczy po prostu znać ratio legis (cel przepisu), aby móc odrzucić Traditionis Custodes jako dokument ideologiczny i dywersyjny, sporządzony przez ludzi mściwych i nietolerancyjnych, pełnych próżnej ambicji i pełny rażących błędów kanonicznych. Jest to dokument zmierzający do zakazania obrządku kanonizowanego przez dwa tysiące lat świętych i papieży, a na jego miejsce narzucenia fałszywego, skopiowanego od luteran i poprawionego przez modernistów obrządku, który w ciągu pięćdziesięciu lat spowodował straszliwą katastrofę w ciele Kościoła i który właśnie z powodu swojej niszczycielskiej skuteczności nie może dopuszczać żadnych wyjątków. Nie chodzi tu tylko o winę, ale także o złośliwość i podwójną zdradę zarówno Boskiego Prawodawcy, jak i wiernych.

Biskupi, kapłani, zakonnicy i świeccy ponownie muszą dokonać wyboru: albo Kościół katolicki i 2000 lat niezmiennej doktryny, albo Kościół soborowy i bergogliański, z jego błędami i zsekularyzowanymi obrzędami. Dzieje się to wszystko w paradoksalnej sytuacji, w której Kościół katolicki i jego falsyfikat zbiegają się w tej samej Hierarchii, a wierni czują, że muszą być jej posłuszni jako wyrazowi autorytetu Boga, a jednocześnie muszą być jej nieposłuszni jako zdradzieckiej i buntowniczej.

To prawda, że nie jest łatwo być nieposłusznym tyranowi. Jego reakcje są bezlitosne i okrutne; ale o wiele gorsze były prześladowania, jakie musieli znosić w ciągu wieków katolicy. Stawiali czoła arianizmowi, ikonoklazmowi, herezji luterańskiej, schizmie anglikańskiej, purytanizmowi Cromwella, masońskiemu sekularyzmowi we Francji i Meksyku, sowieckiemu komunizmowi, komunizmowi w Hiszpanii, w Kambodży, w Chinach… . Ilu biskupów i księży zostało zamęczonych, uwięzionych i wygnanych? Ilu zakonników zmasakrowanych, ile kościołów zbezczeszczonych, ile ołtarzy zniszczonych? A dlaczego to wszystko się stało? Ponieważ święci słudzy Pańscy nie chcieli wyrzec się najcenniejszego skarbu, jaki dał nam nasz Pan: Mszy Świętej. Mszy, której On nauczył odprawiać Apostołów, którą Apostołowie przekazali swoim Następcom, której strzegli i odnawiali Papieże, a która zawsze była w centrum piekielnej nienawiści wrogów Chrystusa i Kościoła. Myśl, że ta sama Msza Święta, dla której misjonarze byli wysyłani na ziemie protestanckie, a księża więzieni w łagrach i ryzykowali dla Niej życiem, dziś jest zakazana przez Stolicę Apostolską, jest powodem bólu i oburzenia, a także obrazą dla Męczenników, którzy bronili tej Mszy do ostatniego tchu. Ale te rzeczy mogą zrozumieć tylko ci, którzy wierzą, którzy kochają i którzy mają nadzieję. Tylko ci, którzy żyją Bogiem.

Ci, którzy ograniczają się do wyrażenia zastrzeżeń lub krytyki wobec Traditionis Custodes i Responsa, wpadają w pułapkę przeciwnika, ponieważ w ten sposób uznają prawomocność przestępczego i nieważnego prawa, pożądanego i ogłoszonego w celu upokorzenia Kościoła i jego wiernych. Wszystko na przekór „tradycjonalistom”, którzy jedynie ośmielili się sprzeciwić heterodoksyjnym doktrynom potępianym aż do Soboru Watykańskiego II, który uczynił je swoimi i które dziś stały się znakiem pontyfikatu Bergoglia. Traditionis Custodes i Responsa muszą być po prostu zignorowane, odesłane do nadawcy. Należy je zignorować, ponieważ jest jasne, że ich intencją jest ukaranie katolików, którzy pozostają wierni Panu Bogu, rozproszenie ich i doprowadzenie do ich unicestwienia.

Jestem przerażony służalczością tak wielu kardynałów i biskupów, którzy, aby przypodobać się Bergoglio, depczą prawa Boże i dusze powierzone ich opiece, i którzy okazują swoją niechęć do liturgii „przedsoborowej”, uważając, że zasługują za to na publiczną pochwałę i aprobatę Watykanu. Do nich skierowane są słowa Pana: „Uważacie się za sprawiedliwych wobec ludzi, lecz Bóg zna wasze serca: to, co się wywyższa przed ludźmi, jest obrzydliwe przed Bogiem” (Łk 16, 15).

Spójną i odważną odpowiedzią w obliczu tyranii władzy kościelnej musi być opór i nieposłuszeństwo wobec tego niedopuszczalnego rozkazu. Pogodzenie się z tym kolejnym uciskiem oznacza dodanie kolejnego precedensu do długiej serii dotychczasowych tolerowanych nadużyć, a własne służalcze posłuszeństwo będzie przyznaniem się do traktowania władzy jako celu samego w sobie.

Koniecznym jest, aby Biskupi, Następcy Apostołów, sprawowali swoją świętą władzę, w posłuszeństwie i wierności wobec Głowy Mistycznego Ciała, aby położyć kres temu kościelnemu zamachowi stanu, który dokonuje się na naszych oczach. Wymaga tego honor papiestwa, które dziś narażone jest na dyskredytację i upokorzenie przez tego, który zasiada na Tronie Piotrowym. Wymaga tego dobro dusz, których zbawienie jest suprema lex Kościoła. Wymaga tego chwała Boża, w stosunku do której nie można tolerować żadnego kompromisu.

Polski Arcybiskup, Jan Paweł Lenga, powiedział, że nadszedł czas na katolicką kontrrewolucję, jeśli nie chcemy, by Kościół zatonął pod herezją i wadami najemników i zdrajców. Obietnica Non prævalebunt (nie przemogą) w najmniejszym stopniu nie wyklucza odważnego i stanowczego działania. Wręcz przeciwnie, prosi i domaga się takiego działania od biskupów i kapłanów, a także od świeckich, którzy jeszcze nigdy tak jak dziś nie byli traktowani przedmiotowo, mimo durnowatych nawoływań do actuosa participatio(czynne uczestnictwo) i podkreślania ich roli w Kościele. Zauważmy: klerykalizm osiągnął swoje apogeum za „pontyfikatu” tego, który z hipokryzją nie robi nic innego, jak tylko ją piętnuje.

+ Carlo Maria Viganò, Arcybiskup

W Narodzenie Pańskie 2021
...

.

Złowieszcza zbieżność Wielkiego Resetu Klausa Schwaba z Watykanem i «Teologią Wyzwolenia»

F. William Engdahl (przekład: «Uczta Baltazara») 24 grudzień 2021

Pośród globalnych lockdownów w roku 2020 i spowodowanych przez nie gospodarczych dyslokacji, na światowej scenie pojawił się Klaus Schwab – wcześniej mało znany założyciel szwajcarskiego forum biznesowego – wzywając do tego, co nazwał Wielkim Resetem całej światowej gospodarki, przy wykorzystaniu pandemii jako jego siły napędowej. W lipcu 2020 roku, Schwab opublikował nawet książkę, w której nakreślił swój plan. Został on słusznie nazwany społeczeństwem technokratycznym z globalnym odgórnie sterowanym planowaniem centralnym. Schwab posługuje się obawami związanymi z globalnym ociepleniem i trudną sytuacją ubogich na świecie, aby uzasadnić to, co w efekcie jest planem stworzenia globalnego totalitaryzmu, w którym, jak to ujęto na stronie internetowej Forum w Davos, nikt nie będzie właścicielem czegokolwiek. Mało znany jest fakt, że inspiracją dla dystopijnych planów Schwaba był katolicki biskup, którego Schwab poznał w Brazylii w latach 70′. Ów biskup łączy rozległą globalistyczną sieć Schwaba z potężnymi wpływami politycznymi obecnego papieża Franciszka.

Dostojnik, któremu daleko było do tradycyjnego katolickiego księdza, znany był jako “Czerwony Biskup” i popierał model kubańskiego reżimu Castro, jak również rewolucję kulturalną Mao, podczas której miliony Chińczyków zostało zabitych lub zniszczonych w ramach czystki wrogów Mao. Był to brazylijski arcybiskup Dom Helder Camara, czołowa postać krzewiąca w latach 60′ i 70′ ruch kościelny znany jako “teologia wyzwolenia”.

Od nazisty do komunisty?

Helder Camara dokonał przejścia między dwoma skrajnościami spektrum politycznego. W roku 1934 Camara stał się czołową postacią pro-mussolińskiego brazylijskiego klerykalnego ruchu faszystowskiego, tj. Brazylijskiej Akcji Integralistycznej lub Acao Integralista Brasileira (AIB). Nie było to zaangażowanie przypadkowe. Jako młody katolicki ksiądz, ojciec Camara wszedł w skład Rady Najwyższej AIB. W roku 1936 Camara został osobistym sekretarzem założyciela AIB, Plinio Salgado, oraz sekretarzem krajowym AIB. Podobnie jak faszystowskie Czarne Koszule Mussoliniego czy Brunatne Koszule Hitlera w latach 20-tych, brazylijska AIB stała się Zielonymi Koszulami – grupami paramilitarnymi, które aktywnie i brutalnie atakowały komunistów na ulicach w latach 30-tych w Brazylii. Kiedy Camara został wyświęcony na księdza na początku lat 30-tych, podobno nosił Zieloną Koszulę pod sutanną. Później, kiedy brazylijski autor napisał biografię Camary, wtedy już biskupa, Helder Camara oraz Kościół interweniowali, aby zakazać wzmianek o słynnym wówczas lewaku jako wcześniejszym działaczu pro-faszystowskim, co jest jedną z wielu osobliwych części życiorysu Camary. rorate-caeli.blogspot.com/2015/04/helder-camara-lifetime-of-working.html

Pod koniec wojny, w roku 1946, Helder Camara zdołał w jakiś sposób przejść od pro-mussolinowskiego i pro-hitlerowskiego faszyzmu AIB do pro-marksistowskiego “progresywizmu” jako asystent generalny brazylijskiej Akcji Katolickiej, której grupa młodzieżowa, JUC, w roku 1959 otwarcie poparła rewolucję kubańską Castro. W roku 1963 frakcja JUC, którą wspierał Camara, Ação Popular (AP), określiła się jako socjalistyczna i zadeklarowała swoje poparcie dla “uspołecznienia środków produkcji”. Katolicka grupa AP przyjęła statut, który zawierał pochwałę rewolucji radzieckiej i uznanie “kluczowego znaczenia marksizmu w teorii i praktyce rewolucyjnej”. Dom Helder był arcybiskupem Olinda i Recife w północno-wschodniej Brazylii od 1964 do 1985 roku. rorate-caeli.blogspot.com/2015/04/helder-camara-lifetime-of-working.html

Założyciel teologii wyzwolenia

Helder Camara był kluczową postacią w ruchu, który wkrótce rozprzestrzenił się na cały świat, nie tylko w Kościele Katolickim, ale także w innych kościołach. Ruch ten został później nazwany “teologią wyzwolenia” przez peruwiańskiego księdza Gustavo Gutierreza. “Wyzwolenie” odnosiło się do tego, co według księży było przesłaniem chrześcijaństwa, tj. że “Bóg kocha ubogich w sposób uprzywilejowany”. Ruch twierdził, że rolą Kościoła powinno być zaangażowanie się w proces wyzwolenia na uciskanych i wyzyskiwanych obszarach Trzeciego Świata. Ruch ten oznaczał radykalną zmianę w stanowisku Kościoła katolickiego. Księża zaczęli legitymizować przemoc wobec dyktatorów takich jak nikaraguański Somoza; w latach 70-tych, wielu z nich wzięło broń i przyłączyło się do Sandinistów oraz innych grup marksistowskich.

Gustavo Gutierrez wyraźnie nawoływał do “obalenia obecnej niesprawiedliwej sytuacji i zbudowania innego społeczeństwa, bardziej wolnego i ludzkiego”. Mówiąc delikatnie, było to radykalne odejście, w ramach którego Kościół miał skupić się na wyzwoleniu najbiedniejszych warstw społecznych w krajach rozwijających się, w razie potrzeby przy użyciu siły i redystrybucji bogactwa. Wspierane przez komunistów ruchy partyzanckie w krajach w przeważającej mierze katolickich szybko dostrzegły przydatność księży, którzy nadali ich wojnom społeczną legitymację wykraczającą poza doktrynę marksistowską. Gutierrez stwierdził: “Teologia wyzwolenia jest zakorzeniona w postawie rewolucyjnej”. academia.edu/…USTAVO_GUTIÉRREZ_THE_FATHER_OF_LIBERATION_THEOLOGY

Brazylijski zwolennik społecznego aktywizmu Heldera Camary na rzecz Kościoła, ojciec Leonardo Boff, mówił: “To, co proponujemy to marksizm, materializm historyczny w teologii”. Boff i inni od owego czasu przeszli od popierania radykalnej reformy rolnej, odbierającej ziemię wielkim właścicielom i dającej ją biednym chłopom, do popierania radykalnych programów dotyczących tzw. globalnego ocieplenia jako części ich programu wyzwolenia. Od tamtej pory ruch ten rozprzestrzenił się z Ameryki Łacińskiej do Afryki i Azji, od Zimbabwe do Sri Lanki.

W istocie, teologia wyzwolenia” Heldera Camary stworzyła klimat społeczny i sprzyjała rozprzestrzenianiu się w społeczeństwie ideologii “ofiary”, która jest obecna w dzisiejszych ruchach, od ANTIFY po BLM i całego ruchu Zielonej Agendy.

Czerwony Biskup spotyka się z Schwabem

W niedawnych publicznych wypowiedziach, Klaus Schwab, założyciel Światowego Forum Ekonomicznego w Davos pół wieku temu, wymienił dwóch mężczyzn, którzy, jak powiedział, zmienili jego życie. Jednym z nich był Henry Kissinger, który był jego mentorem, gdy Schwab studiował na Harvardzie w późnych latach 60-tych. Drugim, co jest zaskakujące, był Czerwony Biskup – Dom Helder Camara. Kissinger jako Sekretarz Stanu za administracji Nixona uknuł spisek mający na celu wymordowanie lewicowych rządów w Chile, Argentynie i innych krajach, zastępując je brutalnymi dyktaturami wojskowymi, takimi jak rządy Pinocheta, podczas gdy Helder Camara działał na drugim polu, mobilizując biednych przeciwko państwu.

W roku 2010, Światowe Forum Ekonomiczne Schwaba opublikowało samochwalczą książkę o “skromnym” tytule “The World Economic Forum: A Partner in Shaping History – The First 40 Years 1971 – 2010”. Schwab opisuje w niej centralną rolę, jaką od początku odgrywał Kissinger w doborze mówców oraz gości podczas elitarnych spotkań biznesowych Schwaba.

W roku 1974 Schwab pisał: “Na Europejskim Sympozjum Zarządzania (dziś WEF) w roku 1974 wystąpił Dom Hélder Câmara, rzymskokatolicki arcybiskup Olinda i Recife w Brazylii, umacniając rolę Forum jako platformy dla prowokacyjnych, ale istotnych głosów. Câmara został zaproszony do Davos pomimo tego, że przez wiele rządów i liderów biznesu uważany był za persona non grata. Określił się mianem “rzecznika tych dwóch trzecich ludzkości, które cierpią z powodu niesprawiedliwego podziału zasobów natury”. W relacji Schwaba czytamy dalej: “Dom Hélder przewidywał, że kraje rozwijające się mogą pewnego dnia rzucić wyzwanie wiodącym potęgom gospodarczym i stanąć z nimi w szranki. Krytykował międzynarodowe korporacje za utrzymywanie tak dużej części ludzkości w przerażających warunkach życia. Wezwał do większej odpowiedzialności społecznej, sprawiedliwszego podziału bogactwa i ponownej oceny “fałszywych wartości ‘społeczeństwa konsumpcyjnego”, aby osiągnąć dobrobyt dla wszystkich ludzi.” W nagraniu wideo Schwab stwierdził: “Był to przykład, który dla mnie stał się prawdopodobnie kluczowym momentem w moim życiu. Pojechałem po raz pierwszy do Brazylii, gdzie spotkałem księdza, który był znany w tamtym czasie jako kapłan biedaków; nazywał się Dom Hélder Câmara.” weforum.org/docs/WEF_First40Years_Book_2010.pdf

WEF i papież Franciszek

Podczas wizyty w Brazylii w roku 2013, na początku swojego pontyfikatu, Franciszek wymienił Dom Heldera Camarę jako osobę, która w sposób trwały naznaczyła “drogę Kościoła w Brazylii”. W Evangelii gaudium (Radość Ewangelii) z tego samego roku, Franciszek oświadczył w języku teologii wyzwolenia Heldera Camary i innych: “Bez preferencyjnej opcji na rzecz ubogich, głoszenie Ewangelii (…) niesie ze sobą ryzyko, że zostanie źle zrozumiane lub zagubione”. Termin “preferencyjna opcja na rzecz ubogich” jest kluczowy. Brzmi on szlachetnie, ale co oznacza w rzeczywistości?

Warto zauważyć, że w roku 2014 Klaus Schwab wystosował osobiste zaproszenie do papieża Franciszka, aby ten przemówił na spotkaniu Forum w Davos. Od owego czasu Franciszek napisał wiele tego rodzaju listów do Schwaba i jest wymieniany przez Światowe Forum Ekonomiczne jako “Agenda Contributor”. W październiku 2020 roku, oficjalna strona WEF w Davos napisała: “W uderzającej, liczącej 43 000 słów encyklice opublikowanej w ostatnią niedzielę, papież odcisnął swoje piętno na wysiłkach zmierzających do ukształtowania tego, co określa się mianem Wielkiego Resetu globalnej gospodarki w odpowiedzi na zniszczenia spowodowane przez COVID-19.” weforum.org/…etting-the-global-economy-in-response-to-covid-19/

W roku 2015, Franciszek, który kreuje się na szczególnego opiekuna ubogich, usankcjonował rozpoczęcie oficjalnego procesu beatyfikacyjnego Heldera Camary przez Kongregację do Spraw Świętych. Od owej chwili obecny papież zajął bezprecedensowe stanowiska polityczne na rzecz działań związanych z Zieloną Agendą dotyczącą tzw. Globalnego Ocieplenia, szczepionkami przeciwko Covid, poparciem dla równości płci, migracji, redystrybucji bogactwa od bogatych do biednych i innych działań społecznych, które zdominowały jego kontrowersyjny pontyfikat.

Wielki Reset

Pytanie, które należy zadać, brzmi: dlaczego założyciel najbardziej wpływowego korporacyjnego forum globalizacyjnego na świecie, Klaus Schwab, miałby popierać założyciela teologii wyzwolenia oraz obecnego liberalnego papieża Franciszka, pierwszego w historii papieża jezuitę, który dziś podstępnie ożywia owe idee?

To na pewno nie jest tak, że Klaus Schwab wyznaje marksizm. Schwab jest “ojcem chrzestnym globalizacji”. Fuzja ideologii Franciszka i Schwaba jest sprytnym sposobem na stworzenie masowego poparcia, szczególnie wśród młodszych i biedniejszych ludzi na całym świecie dla hurtowego ataku na własność prywatną i na stabilną klasę średnią, co jest warunkiem niezbędnym dla realizacji globalnego korporacjonistycznego Wielkiego Resetu, globalnego technokratycznego odgórnego faszyzmu.

W listopadzie 2020 roku papież Franciszek oświadczył, że potrzebna jest nowa “sprawiedliwość społeczna”, i że własność prywatna nie jest czymś ewidentnym w chrześcijaństwie: “Budujmy nową sprawiedliwość społeczną i przyznajmy, że tradycja chrześcijańska nigdy nie uznawała prawa do własności prywatnej za absolutne i nietykalne” – powiedział Franciszek. Nie przedstawiając szczegółów teorii. freewestmedia.com/…pope-private-property-is-not-christian-wef-agrees/

W październiku 2020 roku, papież wydał encyklikę “Fratelli Tutti”, w której rozprawił się z własnością prywatną. Napisał: “Zdolności gospodarcze, które są darem Boga, powinny być zawsze wyraźnie ukierunkowane na rozwój innych i na eliminację ubóstwa…”. Oświadczył: “Prawu do własności prywatnej towarzyszy zawsze pierwotna i nadrzędna zasada podporządkowania wszelkiej własności prywatnej powszechnemu przeznaczeniu dóbr Ziemi, a tym samym prawo wszystkich do korzystania z nich.” freewestmedia.com/…pope-private-property-is-not-christian-wef-agrees/

Jest to niezwykle podobne do tego, co Schwab z WEF pisze w swojej książce “The Great Reset” z roku 2020, gdzie stwierdza: “Przede wszystkim, era post-pandemiczna zapoczątkuje okres masowej redystrybucji bogactwa, przechodzącego od bogatych do biednych i od kapitału do pracy”. Schwab twierdzi, że era wolnorynkowego neoliberalizmu dobiegła końca i potrzebna jest poważna interwencja Rządu, aby wprowadzić w życie “zrównoważoną” politykę środowiskową. pressenza.com/2021/04/fratelli-tutti-and-the-great-reset/

Na stronie WEF, organizacja Schwaba opisała swoją wizję resetu do świata, za sprawą którego nikt nic nie posiada. Wideo przedstawia ich wizję świata w roku 2030: “Nie będziesz nic posiadał i będziesz szczęśliwy”, dodając, że “Cokolwiek będziesz potrzebował, wynajmiesz to”. Obejmowałoby to także wypożyczanie ubrań! – Schwab twierdzi, że ta radykalna redystrybucja praw własności w skali globalnej będzie konieczna do osiągnięcia “sprawiedliwości ekologicznej”. Jest to echo wezwania Franciszka do stworzenia “zielonej agendy finansowej”, która zastąpi obecny system finansowy. freewestmedia.com/…pope-private-property-is-not-christian-wef-agrees/

Przyjęcie w Davos agendy Watykanu jest o wiele bardziej złowrogie niż mogłoby się to wydawać. Ich Wielki Reset to koniec ludzkiej wolności i swobody na rzecz nowego globalistycznego planu totalnej kontroli, zaawansowanej technologicznie inwigilacji, obowiązkowych leków i masowej redystrybucji dochodów przelewanych od klasy średniej społeczeństwa w dół. Schwab jest mistrzem marketingu, a jego dystopijny Wielki Reset oraz jego “ekologiczna sprawiedliwość” są tym właśnie.

journal-neo.org/…at-reset-with-the-vatican-and-liberation-theology/

Och mój Boże, bo gdy kazanie głoszone jest publicznie i rozsiewane przez papieża Franciszka w świecie, to, że rzucają się na nie i zagarniają je dla siebie aby szydzić jak żydy z J.CH. Jednak mimo to nie stają się jego właścicielami i niech Bóg broni, by świętość posiedli. Są oni w posiadaniu łupin i skórek, a to jest tylko cielesna wolność. Ale psom i świniom nie będzie dane pochwycić nawet jednej litery z Ewangelii, nawet gdyby przeczytali wszystkie księgi i wysłuchali wszystkich kazań, i wydawało im się, że je dobrze znają. Jaki jednak los czeka w końcu szyderców i prześladowców? Jaką zapłatę otrzymają?.A przypomnę jaką odrażającą chorobę zesłał Bóg na CHerodą Z powodu nieznośnego smrodu nikt nie mógł przebywać w jego pobliżu, gdyż gniło jego podbrzusze i zagnieździło się tam robactwo. Opuchł tak okropnie, że nie mógł znaleźć spokoju ni w dzień, ni w nocy. I tak będzie z SZYDERCAMI w piekle i prześladowcami prawdy.