Wielki grzech zazdrości
Św. Tomasz z Akwinu za grzech szczególnie ciężki uznaje zazdrość o cudzą świętość, łaskę i miłość Bożą, jaką została obdarowana druga osoba. Wtedy zazdrość jest grzechem przeciwko Duchowi Świętemu, gdyż to On jest uwielbiony w swoich dziełach i przeciw Niemu człowiek kieruje wówczas swoją zazdrość.

Pochodne zazdrości

Zazdrość po pewnym czasie może przerodzić się w nienawiść, która z kolei może prowadzić wprost do wyrządzenia zła innej osobie. Z pewnością uczucie zazdrości kierowało też przeciwnikami Jezusa z Nazaretu, na którego rzucano fałszywe oskarżenia (por. np. Łk 11, 15) i planowano Go zabić (por. np. J 11, 53).

Zazdrość może pociągać za sobą różne sposoby poniżania drugiego człowieka.

Wśród nich prym wiodą: obmowa, oszczerstwa, obelgi, donosicielstwo, intrygi oraz fizyczna krzywda.

Ponadto niekiedy wada ta przeradza się w niezdrowe współzawodnictwo lub rywalizację, którym towarzyszy zwykle zawiść podszyta chorobliwymi ambicjami.

W ostatecznym rozrachunku zazdrość może prowadzić do uczucia wielkiego smutku, który zabija wszelką radość życia.
Bardzo często zazdrośnik uważa, że cudze szczęście jest przyczyną jego osobistych nieszczęść.

Trwanie w takim przeświadczeniu prowadzi czasem do różnego rodzaju psychicznych zawirowań, szczególnie wtedy, gdy ktoś znajduje radość i satysfakcję w przeciwnościach, jakie spotykają innych

Wychodzenie z zazdrości

Wydaje się, że pierwszym krokiem, który należy uczynić, aby nie popełniać grzechu zazdrości, jest rozwijanie i praktykowanie na co dzień cnoty pokory. Po prostu trzeba nam nauczyć się stawać przed samym sobą w prawdzie. Tylko bowiem życie w prawdzie czyni nas wolnymi ludźmi (por. J 8, 32).
Człowiek pokorny zna bowiem swoje ograniczenia i słabości. Potrafi także dostrzec i docenić w sobie wszystkie dobre strony swojej osobowości. Cieszy się też z tego, że otaczają go osoby lepsze pod rozmaitymi względami. Nie przeszkadza mu również, że inni osiągnęli o wiele więcej niż on, a nawet jest z tego zadowolony.
Drugim zaś krokiem jest pielęgnowanie w sobie braterskiej miłości. Kiedy bowiem kogoś kochamy, nie zazdrościmy mu, ale cieszymy się z jego szczęścia, bo poniekąd staje się ono także naszym udziałem.

Niech w zamyśleniach o zazdrości towarzyszą nam słowa z Księgi Psalmów:

„Panie, moje serce nie jest wyniosłe i oczy moje nie patrzą z góry. Nie gonię za tym, co wielkie albo co przerasta moje siły. Przeciwnie: zaprowadziłem ład i spokój w mojej duszy” (Ps 131, 1-2).,,

Grzechy główne: Zazdrość

Z Dzienniczka Siostry Faustyny
ŚW. FAUSTYNA WSTRZYMUJE GNIEW BOŻY, KTÓRY MIAŁ WYLAĆ ANIOŁ NA PEWNE MIEJSCE
Na drugi dzień w piątek 13/IX – [35]
Wieczorem, kiedy byłam w swojej celi, ujrzałam Anioła, wykonawcę gniewu Bożego.
Był w szacie jasnej z promiennym obliczem, obłok pod jego stopami, z obłoku wychodziły
pioruny i błyskawice do rąk jego, a z ręki jego wychodziły i dopiero dotykały ziemi. Kiedy
ujrzałam ten znak gniewu Bożego, który miał dotknąć ziemie, a szczególnie pewne miejsce,
którego wymienić nie mogę dla słusznych przyczyn, zaczęłam prosić Anioła, aby się
wstrzymał chwil kilka, a świat będzie czynił pokutę. Jednak niczym prośba moja była wobec
gniewu Bożego. W tej chwili ujrzałam Trójcę Przenajświętszą. Wielkość Majestatu Jego
przeniknęła mnie do głębi i nie śmiałam powtórzyć błagania mojego. W tej samej chwili
uczułam w duszy swojej moc łaski Jezusa, która mieszka w duszy mojej; kiedy mi przyszła świadomość tej łaski, w tej samej chwili zostałam porwana przed Stolice Bożą. O, jak wielki
jest Pan i Bóg nasz i niepojęta jest świętość Jego. Nie będę się kusić opisywać tej wielkości,
bo niedługo ujrzymy Go wszyscy jakim jest. Zaczęłam błagać Boga za światem słowami
wewnętrznie słyszanymi.
Kiedy się tak modliłam, ujrzałam bezsilność Anioła i nie mógł wypełnić sprawiedliwej
kary, która się słusznie należała za grzechy. Z taką mocą wewnętrzną jeszcze się nigdy nie
modliłam. Słowa, którymi błagałam Boga są następujące: Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci
Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa
Chrystusa za grzechy nasze i świata całego; dla Jego bolesnej Męki miej Miłosierdzie dla
nas. (Dz 474-475)

PAN JEZUS DYKTUJE ŚW. FAUSTYNIE KORONKĘ DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO
Na drugi dzień rano, kiedy weszłam do naszej kaplicy, usłyszałam te słowa
wewnętrznie: - Ile razy wejdziesz do kaplicy – odmów zaraz te modlitwę, której cię
nauczyłem wczoraj. Kiedy odmawiałam te modlitwę, usłyszałam w duszy te słowa:
Modlitwa ta jest na uśmierzenie gniewu Mojego, odmawiać ja będziesz przez dziewięć
dni na zwykłej cząstce różańca w sposób następujący: najpierw odmówisz jedno Ojcze
nasz i Zdrowaś Maryjo i Wierzę w Boga, następnie na paciorkach Ojcze nasz mówić
będziesz następujące słowa: Ojcze Przedwieczny, ofiaruje ci Ciało i Krew, Duszę i
Bóstwo Najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie
za grzechy nasze i świata całego; na paciorkach Zdrowaś Maryjo, będziesz odmawiać
następujące słowa: dla Jego bolesnej Męki miej miłosierdzie dla nas i świata całego. Na zakończenie odmówisz trzykrotnie te słowa: Święty Boże, Święty Mocny, Święty
Nieśmiertelny – zmiłuj się nad nami i nad całym światem. (Dz 476)
477.

ŚW. FAUSTYNA PRZYPOMINA ZNACZENIE MILCZENIA W ŻYCIU DUCHOWYM
Milczenie jest mieczem w walce duchowej; nie dojdzie do świętości nigdy dusza
gadatliwa. Ten miecz milczenia obetnie wszystko, co by się przyczepić do duszy chciało.
Jesteśmy wrażliwi na mowę i zaraz wrażliwi chcemy odpowiadać, a nie zważamy na to, czy
jest w tym wola Boża, żebyśmy mówili. Dusza milcząca jest silna, wszystkie przeciwności
nie zaszkodzą jej, jeżeli wytrwa w milczeniu. Dusza milcząca jest zdolna do najgłębszego
zjednoczenia się z Bogiem, ona żyje prawie zawsze pod natchnieniem Ducha Świętego. Bóg
w duszy milczącej działa bez przeszkody. (Dz 477)
Dzienniczek św. Faustyny Kowalskiej - Zeszyt pierwszy rękopisu (201-521)

Skoro Bóg nas szczęśliwie prowadzi na pośrednictwem Jezusa Chrystusa, wkroczmy na przestronną drogę ewangeliczną, która jest dla nas źródłem życia, a jeśli ją poznamy i wstąpimy na nią, dotrzemy również do jej kresu. (...)
,,. A znajdując się jedynie w ciele i pielgrzymując z dala od Boga, by stanąć przed obliczem Pana nie wykroczymy poza Ewangelię, ...abyśmy w raju rozkoszy Bożych mogli korzystać z uczynków i słów, które przynoszą błogosławieństwa.,,

W czasie wieczerzy, gdy diabeł poraził już serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał, (Jezus) wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, przepasał się nim. Potem nalał wody do miednicy i zaczął umywać nogi uczniów i ocierać je prześcieradłem, którym był przepasany (J 13, 2-5)

,,Otóż wydaje mi się, że Ewangelista kierując nasz rozum ku umysłowemu pojmowaniu spraw opisanych w tym miejscu, nie zachował do końca oczekiwanej kolejności wydarzeń związanych z obmyciem; ci przecież, którzy potrzebują obmycia, myją sobie nogi przed wieczerzą, zanim zasiądą do stołu.
Nie bacząc jednak na kolejność wydarzeń Ewangelista napisał, że Jezus, który już siedział przy wieczerzy, wstał od stołu, aby jako Nauczyciel i Pan zacząć umywać nogi uczniów. (12).

Oni przecież już przed posiłkiem umyli się i byli całkowicie czyści - zgodnie z poleceniem: "Obmyjcie się, bądźcie czyści! Usuńcie zło z dusz waszych przed oczyma moimi!"Jednakże po tym obmyciu potrzebowali innej wody jedynie dla nóg, to znaczy dla najniższych części ciała.,
KSIĘGA XXXII: J 13, 2-33