V.R.S. Czy według pańskiej mentalności, grzech ciężki/śmiertelny/ nie skutkuje ekskomuniką/wykluczeniem/ na mocy samego przewinienia? Proszę sobie wyobrazić osobę która z premedytacją profanuje świętości katolickie i publicznie się tym chlubi. Czy taka osoba/taki Katolik/ może nazywać się Katolikiem? Przykładów jest mnóstwo. Ma pan rację twierdząc, że Katolik, który ciężko zgrzeszył powinien natychmiast udać się po Święty Sakrament Pokuty i Pojednania. Niestety doczekaliśmy takich czasów kiedy sensus fidei mało kogo interesuje. Proszę przypomnieć sobie jak reagowały pierwotne wspólnoty katolickie na grzech ciężki pośród siebie.

Jak to po wiklefyzmie pan baran odkurzył błędy donatyzmu i nowacjanizmu:
"Grzech ciężki pozbawia ochrzczonego Katolika miana Katolika. Spróbuj się z tym co powiedziałem zmierzyć w swoim duchu i Prawdzie"

Dla porównania nauczanie katolickie:
- "Albowiem nie każdy grzech, choćby i ciężką był zbrodnią, jest już tej miary, aby z samej natury swojej wyłączył człowieka z Ciała Kościoła, jak to robi schizma, herezja lub apostazja. Również nie ginie wszelkie życie u tych, którzy mimo, że stracili przez grzech miłość i łaskę Bożą, tak iż nie są już zdolne do zyskiwania zasług na niebo, zachowali jednak wiarę i nadzieję chrześcijańską i oświecenie światłem z wysoka, w głębi duszy otrzymują natchnienie Ducha Św., pobudki do zbawiennej bojaźni Bożej, do modlitwy i żalu za popełnione winy." (Pius XII - Mystici Corporis Christi)

- Klemens XI (Unigenitus, teza potępiona, Denz. 1427):
"Ten, kto nie prowadzi życia godnego syna Bożego i członka Chrystusa przestaje wewnętrznie mieć Boga za Ojca i Chrystusa za głowę"

- Pius VI (Auctorem fidei, teza potępiona nr XV, Denz. 1515):
"Doktryna, która proponuje że Kościół "musi być uważany za jedno mistyczne ciało złożone z Chrystusa - głowy oraz wiernych, którzy są jego członkami przez nieopisane zjednoczenie, przez które, w cudowny sposób, stajemy się z nim jednym kapłanem, jedną żertwą, jednym doskonałym czcicielem Boga Ojca w duchu i prawdzie" rozumiana w tym znaczeniu, że nikt nie należy do ciała Kościoła poza wiernymi, którzy są doskonałymi czcicielami w duchu i prawdzie - jako heretycka"

"Chrystus jest Głową wszystkich ludzi, lecz w różny sposób. Po pierwsze i przede wszystkim, jest Głową tych, którzy są z Nim połączeni przez chwałę, po drugie, tych, którzy są z Nim faktycznie zjednoczeni przez miłość, po trzecie, tych, którzy są z Nim faktycznie zjednoczeni przez wiarę, po czwarte, z tymi, którzy są z Nim zjednoczeni jedynie potencjalnie (...)
Bycie chwalebnym Kościołem, nie posiadającym plamy ani zmazy jest ostatecznym celem, do którego zostajemy doprowadzeni przez Mękę Chrystusa. Dlatego też będzie to miało miejsce w niebie a nie na ziemi, na której jeśli mówimy, że nie mamy grzechu sami siebie zwodzimy jak napisano (1 J 1:8)." (Akwinata: ST III, q. 8, a. 3)

V.R.S. Tu bynajmniej nie chodzi o etymologię języka polskiego w słownikowym/encyklopedycznym/ ujęciu. Chodzi nam o tomistyczne rozumienie takiej bytowości jak "Biskup Rzymu". Zdaje sobie pan zapewne sprawę z różnicy pojęciowej zależnej od systemu filozoficznego. Trzymajmy się mocno stworzonego rozumu Świętego Tomasza z Akwinu, któremu Przenajświętszy Stwórca pozwolił się zbliżyć do Boskiego Rozumu tak blisko jak nikomu innemu. Encyklopedie i słowniki zostawmy polonistom. Szukajmy katolickiego zrozumienia słów jakimi się posługujemy. To jedyna metoda do braterskiej rozmowy Katolika z Katolikiem.

Znów baranizm za baranizmem, np.
"Proszę na chłodno, bez złych emocji, odpowiedzieć najpierw sobie a później podzielić się z tym z nami co znaczy dla pana pojęciowo słowo "biskup Rzymu", którego użył jako zdrajcę Szukający PRAWDY "
---
Pan baran powinien sięgnąć do podstaw języka polskiego, dział - rozbiór logiczny zdania:
- co to jest "słowo" i co to jest "zwrot",
- co to jest przydawka.

Wtedy może rozszyfruje co oznaczają (nie dla kogoś tam tylko po prostu w języku polskim) użyte przez powołanego przez niego użytkownika słowa:
"biskupa Rzymu Jorge Mario Bergoglio"
Ułatwi to znacznie komunikację pana barana z tymi, którzy jeszcze chcą się z nim komunikować.

V.R.S. Zapewniam pana, że bytowość biskupia jest jak najbardziej rzeczywistością realną bo sakramentalną. Pan jednak i tak tego pojąć nie może bo jest pan zainfekowany, jak większość Katolików, właśnie protestanckim idealizmem gdzie łaska Boża nie jest jakością duszy konkretnego człowieka lecz jest tylko zewnętrzną szatą okrywającą jego grzeszną naturę. Teraz rozumiem o co chodziło Księdzu Tadeuszowi, kiedy powiedział, że niektórzy na wysokim szczeblu w Bractwie Kapłańskim Świętego Piusa X mają poważne problemy z katolickim rozumieniem Sakramentów Świętych. Proszę nie policzkować mnie na dzień dobry z ukrycia i chować się w krzaki pod kryptonimem "zablokowany". Nie jest to gest ani rozumu ani honoru. Zdaję sobie sprawę, że obydwaj poszukujemy PRAWDĘ i przed nami wieczna droga poznania. Proszę na chłodno, bez złych emocji, odpowiedzieć najpierw sobie a później podzielić się z tym z nami co znaczy dla pana pojęciowo słowo "biskup Rzymu"?, którego użył jako zdrajcę Szukający PRAWDY ? Apologia Katolika z Katolikiem nie jest ani grzechem ani czymś zabronionym w uczciwym środowisku poszukujących PRAWDY OBJAWIONEJ.

"popełniasz świadomie lub nie świadomie niedopuszczalny błąd stawiający w szeregu zdrajców świętego i apostolskiego Kościoła katolickiego taką bytowość jak "biskup Rzymu" pisany z małej litery"
-
Szuria idealistyczna znów atakuje.
Jak napiszę np. "arcybiskup Canterbury Tomasz Cranmer był zdrajcą Kościoła" to jest to fakt historyczny a nie "niedopuszczalny błąd".
Był zdrajcą właśnie z uwagi na swój stan biskupi i związane z nim obowiązki i władzę. Gdyby był, powiedzmy, mleczarzem i ogłosił: zrywam ze zwierzchnością papieską i piszę "nową Mszę" uznanoby po prostu, że się upił albo oszalał.

Rz, 12, 1-2
OBOWIĄZKI CHRZEŚCIJAN MIŁOŚĆ I POKORA ZASADĄ POSTĘPOWANIA
Życie ludzkie składaniem ofiar Bogu

1 A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu miłą, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej.

2 Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu miłe i co doskonałe.

J, 2, 19-21
19 Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo».
20 Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?»
21 On zaś mówił o świątyni swego ciała.

1Kor, 3, 16-17
16 Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?
17 Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.