Ksiądz Grzegorz Hesse na Pierwszą Niedzielę Adwentu

źródło

Jeszcze przed Grzegorzem Wielkim wspomnienie pierwszego przyjścia Pana było wiązane, w przygotowaniu do świąt Bożego Narodzenia, ze spojrzeniem na Jego drugie przyjście na końcu świata. Aż do Grzegorza VII Adwent miał pięć niedziel, w Mediolanie sześć, co jest widoczne w czytaniach XXIII i XXIV Niedzieli po Zesłaniu Ducha Świętego. Mimo początku faktycznego Adwentu w rycie rzymskim wraz ze św. Janem Chrzcicielem (Ewangelia z II Niedzieli – jak to nadal widać w zbiorze homili Grzegorza) przygotowanie do wielkiego święta Narodzenia Chrystusa pierwotnie następowało poprzez 42-dniowy post rozpoczynany 11 listopada (św. Marcina). Koniec świata i początek zbawienia nakładają się na siebie i łączą, dając dodatkowe świadectwo braku znaczenia czasu przed Bogiem, co jest również widoczne w słowach Chrystusa: To pokolenie nie przeminie zanim się to wszystko stanie.

Zdanie to, niemal dokładnie takie samo jak u Mateusza, często stawało się problemem – niektórzy dopatrywali się w nim ignorancji – a nawet błędu – Chrystusa, co jest typowe dla modernistów, którzy cechują się głupotą agnoetów, których Grzegorz Wielki nazwał uporczywie modlącymi się heretykami. Choć, jak powiada Grzegorz, ta wiedza Chrystusa nie pochodzi z Jego natury ludzkiej lecz boskiej, jedność obu natur w jednej osobie Jezusa wyklucza również jakąkolwiek pozytywną niewiedzę, co Kościół naucza jako pewne. Augustyn twierdzi że nie było częścią nauczania Chrystusa powiedzenie nam o tym dniu.

Stwierdzenie Chrystusa można rozpatrywać w dwóch aspektach: po pierwsze, generatio haec, to pokolenie, także ludzkość, która będzie przypuszczalnie obecna aż do Sądu Ostatecznego. Ponadto, Chrystus mówi o początku znaków Jego drugiego przyjścia obejmujących zniszczenie Jerozolimy w czasach starożytnych. Chrystus ukazuje że należy to tak interpretować, zapewniając uczniów, że nie ujrzą Jego drugiego przyjścia (Mt 12,41, Łk 17, 22). Zatem kiedy nadejdzie ten dzień? “Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie” (Mk 13,32, Mt 24,36). Jednak wiemy kiedy nie przyjdzie ponieważ pewne proroctwa muszą się wcześniej wypełnić: część z tych znaków jak apostazja (Mt 24,4 i nast.) oraz niepokoje wśród ludzkości i katastrofy (Mt 24, Mk 13, Łk 21), które już się zaczęły, lecz większość z nich nadal jeszcze się nie wydarzyła:

Głoszenie Ewangelii wszystkim narodom ziemi (Mt 24,14, Mk 13,10),
Nawrócenie narodu żydowskiego (Rz 11),
Powrót Henocha i Eliasza (Mt 17,11, Ap),
Pojawienie się Antychrysta (2 Tes 2, 1 J 2, 18, 22, etc.),
Konsekracja Rosji Niepokalanemu Sercu a następnie nawrócenie Rosji oraz okres pokoju jaki nadejdzie choć będzie “spóźniony” (Orędzie Fatimskie).

W związku z ciekawością ludzką i przecenianiem siebie funkcjonują już tysiące “bardzo pewnych przepowiedni” o końcu świata, ostatnio wraz z szeregiem podobnie tysięcy rzekomych “objawień maryjnych”, “przekazów” łącznie oczywiście z tymi matematycznym – podzielanym przez Papieża [Jana Pawła II] – nonsensem że XX stulecie trwało od roku 1900 do roku 1999. Na tym poziomie można ujrzeć wszystkie te wyobrażenia. “Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec” (Mk 13,32).

Św. Grzegorz Wielki musi nam posłużyć jako przykład również w tej kwestii: Papież od roku 590 do roku 604, był świadkiem wielkich klęsk w Rzymie, wylewów Tybru, głodu, epidemii i innych. Był osobiście przekonany że doczeka jako urzędujący Papież końca świata. Mniej święty Papież pozwoliłby by powyższe miało wpływ na jego działania, lecz nie Grzegorz: przygotował powierzony mu Kościół na nadchodzące stulecia, nie tylko przez wiele swych reform i prawodawstwa, lecz również przez swoje niestrudzone nauczanie, w którym nie sposób znaleźć śladów jego błędu. Przeciwnie: nie tylko zreformował śpiew kościelny, lecz także liturgię (poprzez kościoły stacyjne, formularze mszalne, etc.), zadbał o konsolidację autorytetu papieskiego oraz administracji kościelnej w sposób nieomal proroczy, walczył przeciw symonii i herezji (donatystom, nestorianom, manichejczykom, arianom), nawrócił Longobardów, nawrócił ponownie Hiszpanię, Galię i Anglię, propagował monastycyzm, żeby wymienić choćby kilka rzeczy.

W jego żywocie widać wyraźnie, że Grzegorz nigdy nie zapomniałby z powodu ciekawości lub błędnej oceny o najważniejszym fakcie całego naszego życia: sądzie osobistym. Nawet gdybyśmy wiedzieli dokładnie kiedy ma mieć miejsce Sąd Ostateczny, nie wiemy kiedy umrzemy. Z dogmatu Kościoła że dusza od razu po śmierci wstępuje do Czyśćca, Nieba lub Piekła wynika logicznie istnienie sądu szczegółowego. MUSIMY ZAJĄĆ SIĘ TĄ OSOBISTĄ KWESTIĄ A NIE CZYMŚ CO NIE JEST NASZĄ SPRAWĄ!

Nie jest naszą sprawą? Owszem! Bóg nie chce byśmy znali datę Sądu Ostatecznego, nie jest to zatem nasza sprawa, choćby tysiąc samozwańczych wizjonerów wydawało się ją znać. Diabeł chce byśmy zaniedbali nasze własne życie w łasce ze zwykłej ciekawości rzeczy, które nie są naszą sprawą. Byłoby głupotą utracić wieczność, znając koniec czasów. Bóg chce byśmy Go miłowali, byśmy kierowali ku Niemu nasze zainteresowanie, chce byśmy miłowali Go coraz bardziej, coraz bardziej Go poznawali, Jego stworzenie i Jego dzieło zbawienia, lecz nie chce byśmy pragnęli wiedzy, gdy bierze się to z umiłowania ciekawości, z chęci zaspokojenia nudy.

“Niebo i ziemia przeminą, lecz Moje słowa nie przeminą” – tak kończy się dzisiejsza Ewangelia. To stwierdzenie mówi wszystko. Przynależymy do wieczności, nie do czasu, lecz musimy uczynić słowa Chrystusa naszym życiem w czasie abyśmy mogli dalej ich słuchać w Niebie. Pamiętajmy o tym nim Adwent stanie się po prostu świeckim przygotowaniem do obchodów Bożego Narodzenia.