Powiem wam o tym wielkim święcie zwanym Karnawałem. (…) Wspaniali ludzie ci biesiadnicy. Wydaje się że nie muszą w ogóle spać jak zwykli ludzie. Zamiast tego tańczą. Całą noc biegają po mieście, krzycząc i weseląc się a choć ich biedne głowy są wystawione na deszcz i wiatr, zdają się nie cierpieć od nich szkody. Jednak zasugeruj jednemu z nich jedną godzinę modlitwy, albo poproś by poszedł po zmierzchu z jakimś dziełem miłosierdzia a zobaczysz co się stanie. Twarda głowa, która tak mężnie wytrzymywała surowość północnej pory od razu zaczyna boleć a następnego dnia nieszczęśnik nie jest w stanie wstać przed południem. I znów, wszystkie książki medyczne mówią nam, że wstrzemięźliwość w diecie jest najkorzystniejsza dla zdrowia a mimo to nasz karnawałowy przyjaciel nigdy nie pości, ponieważ mówi, że rozbolałaby go z pewnością głowa, gdyby to uczynił. Wydaje się nie zważać na bóle pochodzące z obżarstwa. Inni ludzie patrzą na pijaństwo jako na poważny i godny wzgardy grzech, lecz w jego oczach prawdziwym grzechem jest mieszanie wody z winem.