,,szatanowi udało się zepsuć stworzenie Boże, doprowadzić człowieka do upadku. Zatem w pewnym sensie jest mocniejszy od Boga?

Nie udałoby mu się zwieść człowieka, gdyby ten sam w sobie, uniósłszy się pychą, nie odstąpił od Boga. Otóż takiego, który wynosi się przeciwko Bogu, Bóg opuszcza i pogrąża się taki we własnych ciemnościach. Cóż zaś dziwnego w tym, że w ciemnościach człowiek nie wie, dokąd iść? Przecież nie nosi światła w sobie, ale jest oświetlony przez Tego, który jest Światłością! Zatem zwyciężony człowiek jest dowodem, że Bóg jest niezmiennie niezwyciężony; bo nie zostałby zwyciężony, gdyby nie odszedł od Niezwyciężonego. W jaki zaś sposób zwodziciel jest zwycięzcą człowieka, skoro również sam siebie zwiódł? Zatem obaj zostali zwiedzeni — i ten, który zwiódł, i ten, który został zwiedziony. Odeszli bowiem od Tego, którego zwieść nie można. I obaj zostali zwyciężeni, odeszli bowiem od Tego, którego nie można zwyciężyć. Im dalej ktoś od Niego odejdzie, tym więcej jest zwyciężony; im niżej bowiem spadł, tym jest gorszy. ,,