W purpurowych maseczkach, stroniąc od głodówki,
tuż za stołem, gdzie świece, wino i kremówki,
siedzieli wkrąg zebrani, potakując głową
by nikt ich nie oskarżył o złe anty-słowo.

Siedział Wojciech tam prymus, z twarzą strachem zdjętą,
co chciał zamknąć świątynie na największe święto.
Siedział Grzegorz co z gracją drapieżnego ssaka
po przewrotu pochodach sprawnie ciągle skakał.

Siedział Staś muzealnik, co – każdy pamięta –
dla narodu wprowadził nowe w styczniu święta.
Siedział Andrzej co obcych lubił spraszać gości
by otwartej nauczać owce tożsamości.

Siedział wreszcie Kazimierz, co w miodowe lata
nową wiarę promował na różnych warsztatach.
Był też ten co nie lubił, gdy ciągnięto sznurek
by stary Dąbrowskiego posłyszeć mazurek.

Tylko Tonio wciąż krążył po obszernej sali,
wspominając jak z rządem ongiś się gibali.
Teraz jednak się bali złączyć w rytmie dłonie,
bowiem trwali w bojaźni wirusa w koronie.

Lecz Tonio, co swobodnie czuł się wszędzie wiecznie,
szukał dwojga do tanga, chociaż bezskutecznie.
Zatem potem wśród ciszy rozmowę zagaił,
tak jak wtedy gdy dziatkom program rządu raił.

Do współbraci się zwrócił, patrząc w lica blade:
„Opowiem wam przypowieść czy raczej hagadę.
Rafał by to rozstrzygnął, lecz go nie ma z nami,
bo podążył z pielgrzymką cacyków śladami.

W ramach ruchu reformy czy raczej rebelii
paramy się głoszeniem nowej ewangelii.
Lecz by przewrót ten szybciej w umysłach się ziścił
potrzebni są nam nowi też ewangeliści.

Szczęściem czas tej pandemii panteon wzbogacił,
bo się z nieba zjawili świetni kandydaci.
Co to znacznie przyćmili, jak wywieść zamierzam,
świetną Hannę drogiego brata Kazimierza.

Pierwszy Mateusz, mniejszy prezes tego kraju,
drugi Łukasz profesor od zdrowego raju,
w którym to wszystkie owce, w którą spojrzysz stronę,
nie giną, bo liczone są i wyszczepione.

Gdzie kultu w telewizji jest miejsce bezpieczne
a publiczne ofiary są już niekonieczne.
Gdzie resztki dawnych rubryk, niedzisiejszych, marnych
zastąpiono reżimem nowym – sanitarnym.

Tego kto go naruszył podczas tych miesięcy,
słuszna kara spotkała trzydziestu tysięcy.
A prawi – sprawiedliwi wśród wielkiej radości
w Jeruzalem wkroczyli nowej normalności.

Tych dwóch ewangelistów chwalmy tutaj społem
wraz z Andrzejem co nowym naszym apostołem.
Przyjaciół republikę głosi, wszyscy wiemy,
co ją z serca wprowadzić na tej ziemi chcemy.

I teraz bój ostatni z hydrą straszną toczy,
z szatanami czynnymi, których dar proroczy
rychło przejrzał Prezesa, co nad bitwy planem
mężnie czuwa jak Dawid ze swym Jonatanem.”

Tu zakończył i deptał po śródstopia kości,
bo jak Dawid chciał tańczyć z wielkiej wesołości,
ale w swym entuzjazmie nie znalazł posłuchu,
bo tymczasem współbracia już upadli w duchu.

Więc do kaplicy przeszedł, czując wieku trudy,
gdy nagle, przed obrazem, cień mu przemknął rudy.
Już pomyślał że mają gdzieś w winnicy lisa,
lecz to weszła za pulpit Jadzia diakonisa.