,,Czy nie słyszeliśmy wielokrotnie, że wielu jest porządnych, dobrych ludzi, choć są niewierzący?

Używa się tego argumentu jak tarana przeciwko wierze, tak jakby oznaczał on tym samym, że wierząc Bogu, stosując się do Jego praw, stajemy się bezwolnymi marionetkami, nie umiemy bronić „słusznej sprawy”, zabrania się nam myślenia i samodzielnego działania. Postąpić wobec nienawidzącego nas brata tak, jak nakazuje Bóg, Jemu zostawić pomstę i sąd – oznacza wolność od własnych namiętności, obronę słusznej sprawy, myślenie o przyszłości, dobro. Motywacja Dawida jest tu równie ważna jak jego czyn: nie oszczędził Saula dlatego, że bardziej się to opłacało. Nie ma tu bowiem kalkulacji, a zaufanie: „Pan (...) niech będzie rozjemcą, niech rozsądzi między mną i tobą, niech wejrzy i poprowadzi moją sprawę, niech obroni mnie przed twoją ręką!”. Jaskinia Engadii jest miejscem ukrycia – ale jednocześnie miejscem,
gdzie odsłaniają się nasze najgłębsze intencje, gdzie próbie zostają poddane nasza wola i nasze serce....,,

Zmiłuj się, Boże, zmiłuj się nade mną.
Zmiłuj się nade mną, Boże, zmiłuj się nade mną,
u Ciebie moja dusza szuka schronienia.
Chronię się w cieniu Twych skrzydeł, dopóki nie minie klęska.

Refren: Zmiłuj się, Boże, zmiłuj się nade mną.
Wołam do Boga Najwyższego,
do Boga, który wyświadcza mi dobro.
Niech ześle pomoc z nieba, niechaj mnie wybawi,
niech hańbą okryje tych, którzy mnie dręczą,
niech ześle Bóg miłość i łaskę.

Refren: Zmiłuj się, Boże, zmiłuj się nade mną.
Wznieś się, Boże, ponad niebiosa,
nad całą ziemią Twoja chwała.
Bo Twoja łaska sięga aż do nieba,
a wierność Twoja po chmury.