W bezlitosnym kraju,
gdzie pól dzikich łany,
tam gdzie rośnie zboże
ponad mogiłami,
które wciąż czekają
na niepogrzebanych,
szedł o rannej porze
człowiek z patykami. Z kijów na krzyż zbitych Chrystus nie spoglądał, bo On miłosiernie mękę ludzką widzi, na prochach zabitych inna moc się pląta, co plecie kłamstw ciernie, prawdy nienawidzi. Te krwawe niedziele mało ją obchodzą: ofiary hen z dali, na drodze postępu, niechaj przyjaciele z morderców się rodzą, byle całowali, klepali po ręku. Te patyki muszą dzisiaj zaś wystarczyć i tym co umarli, i umierającym, choć kości się kruszą, choć upiór wciąż warczy, znów rany rozdarli wśród wilków krążących. Pasterz nie zostawia na łup wilka złego, opiekę roztacza nad stadem bezsilnym, pasterz nie zastawia drzwi do domu swego, pasterz nie przebacza tym co winni innym. I żniwa nadeszły, ten co kąkol zasiał kąkolowi wmówił, że wodą jest czystą, że zbożem jest wzeszłym, co chwasty rozprasza i kąkol wygubi, i podpali rżysko I nadeszły żniwa, żniwa tak …Więcej