Kard Ratzinger o autorze tej analizy... ( Michaelu Davies)
"„Głęboko poruszyła mnie wiadomość o śmierci Michaela Daviesa. Miałem szczęście spotkać go kilka razy i widziałem w nim człowieka głębokiej wiary, gotowego do przyjęcia cierpienia. Od czasów II Soboru Watykańskiego włożył całą swoją energię w służbę wiary i zostawił nam ważne publikacje, zwłaszcza o świętej liturgii. Mimo że w swoim czasie cierpiał od Kościoła na różne sposoby, to pozostał człowiekiem Kościoła. Wiedział, że Pan założył Swój Kościół na skale Piotra i że wiara może znaleźć swoją pełnię i dojrzałość tylko w jedności z jego następcą. Dlatego możemy być pewni, że Pan szeroko otworzył przed nim bramy niebios. Powierzamy jego duszę Bożemu miłosierdziu"
(kard. Joseph Ratzinger, 9 listopada 2004 r.).

Michael Davies
Kiedy wstawiałam powyższy artykuł, celowo nie napisałam autora i kilku pierwszych zdań, bo atak na jego osobę (z innych artykułów) był na glorii przeogromny.
Teraz dopisałam. Niech wiedzą atakujący, że mądrzy ludzie, piszą mądrze i obiektywnie...

-------------------------------------------------------------------------------------

Chcący
Kto jest autorem tej bardzo dobrej analizy?

Podstawowa kwestia to kan. 1323 KPK z 1983 r:
"Nie podlega żadnej karze, kto w chwili przekraczania ustawy lub nakazu:
[...]
4° działał pod wpływem chociażby względnie tylko ciężkiej bojaźni albo z konieczności lub wskutek wielkiej niedogodności, jeśli czynność nie jest wewnętrznie zła ani nie powoduje szkody dusz;
5° działał w zgodnej z prawem obronie własnej lub kogoś innego przeciwko niesprawiedliwemu napastnikowi, zachowując należny umiar;
[...]
7° sądził bez winy, że zachodzi jedna z okoliczności, o jakich w n. 4 lub 5".

Najistotniejszy jest podpunkt 7 - otóż osąd, czy zachodzi sytuacja wyższej konieczności, jest według KPK osądem subiektywnym (pod warunkiem, że nie ma w nim żadnej winy). I nie ma tutaj żadnego znaczenia, co ktos uważa w kwestii stanu wyższej konieczności - jeśli udzielający święceń i przyjmujący je uważają bez własnej winy, że taki stan zachodzi, to nie dokonując czynności wewnętrznie złej ani nie powodując szkody dusz (wręcz przeciwnie, kierując się właśnie tym dobrem), nie podlegają żadnym karom. Nawet zakładając, że Bractwo się myliło co do stanu wyższej konieczności i że taki stan nie istnieje, to wystarczy subiektywne przekonanie w chwili udzielania święceń, aby uwolnić jego członków od kar kanonicznych w tym zakresie.

Kanon 1323 KPK stanowi, że ktokolwiek przekraczając ustawę lub nakaz działał w stanie konieczności, nie ponosi kary. Dlatego też, jeśli stan konieczności istnieje w Kościele, arcybiskup Lefebvre nie był nawet ekskomunikowany.

Przyjmijmy jednak, że nie ma w Kościele stanu konieczności.
Przyjmijmy, że jest wspaniale, uczestnictwo we Mszy z roku na rok wzrasta zamiast spadać, instytuty religijne emanują świętością większą niż kiedykolwiek, a dzieci w katolickich szkołach otrzymują więcej zdrowej doktryny niż kiedykolwiek przedtem. Czy znaczyłoby to, że kara została zaciągnięta i ekskomunika była ważna? W żadnym razie. Cytowany dopiero kanon 1323 mówi również, że oskarżona osoba nie ponosi kary, jeśli wierzy w istnienie stanu konieczności. Nie może być żadnych wątpliwości co do tego, że arcybiskup Lefebvre wierzył w istnienie stanu konieczności, co oznacza, że nie zaciągnął kary ekskomuniki.

Komu mamy być wierni? sprawa jest bardzo prosta.
Mamy do wyboru 2000 letni Kościół Katolicki przed soborowy który ostrzega nas przed modernizmem, ekumenizmem, kolegialnością, indyferentyzmem (tzn wszystkie religie są równe Intencja modlitewna papieża Franciszka w miesiącu styczniu 2016 ), jakichkolwiek zmianach we mszy i etc .
I mamy Kościół posoborowy gdzie wszystko co było kiedyś zabraniane jest dzisiaj dozwolone i to niby jeszcze dzięki Duchowi Sw. (Duch Sw zmienił zdanie? )
A teraz proszę sobie wybrać, komu być posłusznym ?

POSŁUSZEŃSTWO W KOŚCIELE.

POSŁUSZEŃSTWO W KOŚCIELE.

Papież dysponuje władzą najwyższą, nie jest to jednak władza absolutna lub arbitralna.
Podczas debaty, która miała miejsce w trakcie I Soboru Watykańskiego przed ogłoszeniem dogmatu o nieomylności, stawiano zarzuty, że dzięki takiej definicji papież zostałby obdarzony arbitralną władzą i mógłby rządzić Kościołem na sposób tyrański. Relator (biskup, który podczas Soboru miał obowiązek wyjaśnić znaczenie proponowanego dogmatu) stwierdził, że władza papieska nie ma charakteru arbitralnego, a jej zasadnicze ograniczenie sprowadza się do tego, że papież musi jej używać tylko do budowania, a nie do niszczenia Mistycznego Ciała. Papież zobowiązany jest do zapewnienia, aby całe jego nauczanie i ustawodawstwo służyło budowaniu Mistycznego Ciała, a jego rządy były dla poddanych sprawiedliwe.

Reguła bezpieczna

Święci uczą nas rozumnej służby Bożej.
Św. Franciszek z Asyżu pisał:
„Błogosławiony sługa, który ma zaufanie do duchownych uczciwie żyjących według zasad Kościoła rzymskiego”.
Tylko jedno zdanie. Powiedziano tu wiele.

Za: sacerdoshyacinthus.wordpress.com/2012/10/17/regula-bezpieczna/

Szlachetne nieposłuszeństwo owieczek czujnych i ostrożnych
Propterea abundantius oportet observare nos ea, quae audivimus,
ne forte praeterfluamus.
„Dlatego jest konieczne, abyśmy z jak największą pilnością
zwracali uwagę na to, cośmy słyszeli,
abyśmy przypadkiem nie zeszli na bezdroża”
(Hbr 2, 1)

Jakże pouczające jest zgłębianie nauki Ojców Kościoła, świętych Pasterzy, doktorów Kościoła, wielkich Świętych, obrońców katolickiej wiary – defensores fidei – wiernych Bożemu Objawieniu zawartemu w Piśmie Świętym i Tradycji.
W swoim dziele Commonitorium. W obronie wiary katolickiej przeciw bezbożnym nowościom wszystkich odszczepieńców – lektura obowiązkowa! – św. Wincenty z Lerynu, jeden z Ojców Kościoła, wśród wielu wątków umieszcza wzmiankę o mądrych, czujnych i ostrożnych owieczkach, które nie dały się usidlić błędom pasterza. Tekst bardzo wzmacniający, zwłaszcza w kontekście uprawnionej katolickiej obrony przed tymi, którzy w Kościele, posługując się argumentem posłuszeństwa, chcieliby niszczyć to, co jest istotnie katolickie.
Wspomniane jest słowo Mojżesza, zawarte w Księdze Powtórzonego Prawa:
„Jeśli powstanie u ciebie prorok, lub wyjaśniacz snów, i zapowie znak lub cud, i spełni się znak albo cud, jak ci zapowiedział, a potem ci powie: «Chodźmy do bogów obcych – których nie znałeś – i służmy im», nie usłuchasz słów tego proroka, albo wyjaśniacza snów. Gdyż Pan, Bóg twój, doświadcza cię, chcąc poznać, czy miłujesz Pana, Boga swego, z całego swego serca i z całej duszy. Za Panem, Bogiem swoim, pójdziesz. Jego się będziesz bał, przestrzegając Jego poleceń. Jego głosu będziesz słuchał, Jemu będziesz służył i przylgniesz do Niego” (Pwt 13, 2-5).
Św. Wincenty nawiązuje w tym kontekście do kilku postaci, które – działając w Kościele i pełniąc w nim ważne funkcje – okazały się ewidentnie fałszywymi prorokami i wilkami w owczej skórze. Wspomnimy tylko niektórych.
„Więc żeby od najbliższych i znanych rzeczy zacząć – małaż to była niedawno pokusa, kiedy ten nieszczęsny Nestoriusz, przedzierzgnąwszy się z owcy w wilka, począł szarpać owczarnię Chrystusa, a ci, których kąsał, mieli go jeszcze przeważnie za owcę i tym bardziej na kły jego byli narażeni? Bo któżby mógł przypuścić, że łatwo zbłądzi mąż, tak chlubnie wyrokiem władzy obrany, przez duchowieństwo z taką tęsknotą oczekiwany, cieszący się taką miłością świętych i wziętością u ludu; on, który codziennie wyłuszczał ludowi słowa Boże i zbijał wszystkie szkodliwe błędy żydów i pogan? Jak mógł nie wpoić w każdego tego przeświadczenia, że prawdy uczy, prawdę głosi, prawdą żyje on, co prześladował bluźnierstwa wszystkich herezji… niestety, aby wrota dla swojej otworzyć?”.
„Ale dajmy pokój Nestoriuszowi; tego podziwiano więcej, niż zasłużył, sławiono ponad istotne znaczenie; tego w oczach tłumu wyolbrzymiła raczej ludzka łaska, niż boska. Zajmijmy się raczej tymi, którzy wyposażeni w liczne zalety i wielką dzielność, nabawili katolików niemałej pokusy. Tak miał Fotyn za naszych przodków kusić kościół w Sirmium, w Panonii: wśród ogromnej przychylności wszystkich wyniesiony tam na biskupstwo, przez jakiś czas piastował je w duchu katolickim, aż tu, jak ów zły prorok lub marzyciel, o którym mówi Mojżesz, począł powierzony sobie lud Boży namawiać, żeby poszedł za cudzymi bogami, to jest przyjął obce, nieznane mu dotąd błędy… Ale takie rzeczy bywają. Niebezpieczeństwo tkwiło w tym, że do tego niegodziwego celu służyły mu nieprzeciętne siły. Był to duch wybitny, w wiedzę zasobny, mocarz słowa; świetnie, poważnie rozprawiał i pisał w obu językach; dowodzą tego jego dzieła, napisane częścią po grecku, częścią po łacinie”.
I co na to owieczki? Boże owieczki? Czy były ślepo posłuszne błędom pasterza, wilka w owczej skórze?
Pisze św. Wincenty z Lerynu: „Na szczęście powierzone mu owieczki Chrystusowe, bardzo około wiary katolickiej czujne i ostrożne, przypomniały sobie zawczasu przestrogi Mojżesza i mimo podziwu dla wymowy swego proroka i pasterza poznały się na pokusie. Przedtem szły za nim, jak owczarnia za barankiem, teraz zaczęły przed nim umykać, jak przed wilkiem”.
Przesympatyczny tekst!
„Na szczęście powierzone mu owieczki Chrystusowe, bardzo około wiary katolickiej czujne i ostrożne…”.
To jest tekst z V wieku. Dlaczego w naszych czasach o takim temacie? Intelligenti pauca.
Czytajmy Commonitorium św. Wincentego z Lerynu, jednego z Ojców Kościoła!

* * *

Po Soborze Watykańskim II Pan Bóg nie zmienił poglądów.

* * *

Jeżeli nie klękniemy przed Panem Bogiem,
Rok Wiary będzie mnożeniem słów i oklasków.

Za: sacerdoshyacinthus.wordpress.com/…/szlachetne-niep…

List do Rzymian 16,
17 Proszę was jeszcze, bracia, strzeżcie się tych, którzy wzniecają spory i zgorszenia przeciw nauce, którą otrzymaliście. Strońcie od nich! 18 Tacy bowiem ludzie nie Chrystusowi służą, ale własnemu brzuchowi7, a pięknymi i pochlebnymi słowami uwodzą serca prostaczków. 19 Wasze zaś posłuszeństwo znane jest wszystkim. A więc raduję się z was, pragnę jednak, abyście byli w dobrym przemyślni, a co do zła - niewinni.

"Pan Bóg wymaga od nas posłuszeństwa w obrębie prawdy i dobra. Pan Bóg nie wymaga od nas posłuszeństwa w obrębie fałszu i zła. Istotną perspektywą posłuszeństwa w Kościele jest wierność Bożemu Objawieniu zawartemu w Słowie Bożym i Tradycji. Ściślej: istotnym zakresem, w jakim realizuje się uprawnione i należne posłuszeństwo w Kościele jest wierność Bożemu Objawieniu zawartemu w Słowie Bożym i Tradycji.
Ergo: Jeśli pasterze nauczają i wydają polecenia w ramach wierności Bożemu Objawieniu zawartemu w Słowie Bożym i Tradycji, wówczas są dobrymi pasterzami, którzy prowadzą po nieomylnej drodze prawdy i dobra. Prawowicie i godziwie spełniają urząd pasterski. We wspomnianych kwestiach mamy obowiązek bycia posłusznymi.
Jeśli pasterze nauczają i wydają polecenia sprzeciwiające się Bożemu Objawieniu zawartemu w Słowie Bożym i Tradycji, wówczas są najemnikami, którzy prowadzą po drodze falszu i zła, prowadzą do upadku. Uzurpatorsko i niegodziwie spełniają urząd pasterski.
We wspomnianych kwestiach mamy obowiązek bycia posłusznymi bardziej Bogu niż ludziom (por. Dz 5, 29)."

Całość czytaj tutaj