,,Wśród pól środkowej Francji, około 90 kilometrów od Paryża, wyrastają nagle z ziemi dwie olbrzymie wieże katedry Notre Dame w Chartres. Każdego roku przybywają tutaj tysiące pielgrzymów. Miejsce to było znane już w starożytności, w czasach przedchrześcijańskich. Legenda głosi, że jeden z celtyckich władców miał wizję, że dziewica pocznie dziecko. Od tego czasu zaczęto tam czcić bóstwo opiekuńcze, wyobrażane w postaci kobiety trzymającej na swym łonie dziecko. W III wieku, gdy na ziemie te przybyli pierwsi chrześcijanie, odnaleźli w grocie, która obecnie mieści się pod katedrą, figurkę przedstawiającą czarną madonnę z dzieciątkiem, którą utożsamili z Matką Boga i Jej Synem. Od tego czasu zaczęli tutaj Ją czcić, adaptując miejscowe wierzenia. Pierwszy kościół powstał tu w IV w. i od tego czasu kult Najświętszej Maryi Panny wciąż się rozwijał, zwłaszcza po tym, jak w 876 roku cesarz Imperium Rzymskiego, Karol Wielki, podarował świątyni relikwię Sancta Camisia, czyli szatę, którą Maryja nosiła, gdy urodziła Jezusa. Szata ta posiadała cudowne właściwości i była wywieszana podczas działań wojennych na murach miasta niczym sztandar, aby chronić mieszkańców przed najeźdźcami. Gdy w 1194 roku pożar prawie doszczętnie strawił kościół i wszyscy myśleli, że Szata spłonęła, po trzech dniach, podczas przeszukiwania ruin, odkryto trzech księży, którzy zamknęli się w skarbcu z relikwią i w cudowny sposób, cali i zdrowi, ocaleli z pożogi z nietkniętą Szatą. Aby uczcić ten cud, postanowiono jak najprędzej odbudować świątynię, w co zaangażowali się templariusze, którzy wówczas rośli w potęgę, dzięki odnoszonym sukcesom podczas krucjaty w Ziemi Świętej. Budowę ukończono już w 1220 roku i na miejscu starego kościoła powstała nowa, gotycka katedra na chwałę Najświętszej Maryi Panny, która przyćmiła swoją potęgą wszystkie inne i dzieje się tak do dnia dzisiejszego. Wielkie wrażenie robią dwie wieże widoczne już z bardzo daleka, niższa ma 105, a wyższa – 115 metrów wysokości. Ogromna nawa główna ma 36 metrów wysokości i jest wspaniałym dziełem średniowiecznego murarstwa. w katedrze znajduje się największa na świecie kolekcja 160 witraży, a na posadzce ogromny labirynt, który wiernym miał służyć do odbywania symbolicznej pielgrzymki do Ziemi Świętej. Tę swoistą wędrówkę mieli przejść na klęczkach. Jednak największym skarbem świątyni jest Szata Najświętszej Maryi Panny, która spoczywa w złotym relikwiarzu z X wieku. Niestety, figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem spłonęła w czasie rewolucji w 1793 roku i dopiero w XIX wieku zastąpiono ją kopią. Dzięki Bogu relikwie Szaty przetrwały terror jakobinów i możemy podziwiać je do dzisiaj. Co roku do Chartres przybywają piesze pielgrzymki spod katedry Notre Dame w Paryżu. Trwają one przeważnie 4 dni i bierze w nich udział nawet około 8 tysięcy osób. Oprócz tego przyjeżdżają tu ludzie w pielgrzymkach autokarowych z Francji i całego świata.....
złoty relikwiarz z dwoma aniołami, które miały strzec ukrytego w nim skarbu – Szaty Maryi. ,, (....)geniusz średniowiecznych architektów i budowniczych, którzy przewyższali swoimi umiejętnościami nam współczesnych, może dlatego, że wszystkie swoje dzieła tworzyli na chwałę Boga i zapewne dlatego możemy podziwiać je do dnia dzisiejszego! ....ogrom i kolorystyka witraży.....i labirynt.... na posadzce -symboliczna pielgrzymka do Jerozolimy....,, Suknia Maryi z Chartres Ps Panie /V.R.S.@V.R.S. tym materiałem komentuje pański wczorajszy i liczę ,że pan coś mi napiszę ,,nawet do wspomnienia o św. Jadwidze Śląskiej no to faktycznie trzeba się namęczyć,,
Jedyny trop naprowadzający na 17 października to święta Solina, która chcą uniknąć poślubienia poganina uciekła z Gaskonii i dotarła do mety w Chartres - ścięto ją toporem w 290 AD. Imię Solina brzmi swojsko, bo Słowianie zamieszkiwali całą Europę.
,,Gdy w 1194 roku pożar prawie doszczętnie strawił kościół i wszyscy myśleli, że Szata spłonęła, po trzech dniach, podczas przeszukiwania ruin, odkryto trzech księży, którzy zamknęli się w skarbcu z relikwią i w cudowny sposób, cali i zdrowi, ocaleli z pożogi z nietkniętą Szatą. Aby uczcić ten cud, postanowiono jak najprędzej odbudować świątynię,,
Niebiosa głoszą chwałę Pana Boga. ,,Aby pójść do Nieba nie wystarczy przestrzegać przykazań. Człowiek, który przestrzega przepisy prawa nie koniecznie jest dobrym człowiekiem. Nie wystarczy umieć żyć zgodnie z przykazaniami, trzeba nadto stać się tak dobrym wewnętrznie, że aż się nie umie czynić zła. Do tego właśnie Jezus namawiał owego faryzeusza. "Daj na jałmużnę to, co masz wewnątrz" - to …Więcej
Niebiosa głoszą chwałę Pana Boga. ,,Aby pójść do Nieba nie wystarczy przestrzegać przykazań. Człowiek, który przestrzega przepisy prawa nie koniecznie jest dobrym człowiekiem. Nie wystarczy umieć żyć zgodnie z przykazaniami, trzeba nadto stać się tak dobrym wewnętrznie, że aż się nie umie czynić zła. Do tego właśnie Jezus namawiał owego faryzeusza. "Daj na jałmużnę to, co masz wewnątrz" - to znaczy daj Bogu i ludziom całego siebie, a nie tylko to, co "zabiera" człowiekowi prawo "Kochaj i czyń co chcesz" (św. Augustyn) - oto lekcja płynąca z dzisiejszej Ewangelii. Miłość jest przejawem dojrzałości. Prawo jest potrzebne, zanim człowiek nauczy się Miłości.,,
Patronka Mimo że żyła 800 lat temu, jej przesłanie jest aktualne do dziś. Św. Jadwigę Śląską Jan Paweł II wspominał w swym nauczaniu wiele razy. Najobszerniej mówił o niej we Wrocławiu, 21 czerwca 1983 r. Zapraszał do „patrzenia w jej stronę, aby widzieć w niej wielkie światło, które rozświeca sprawy ludzkie na ziemi”, przekonywał, że w życiu Świętej „wyraziła się jakby cała pełnia powołania …Więcej
Patronka Mimo że żyła 800 lat temu, jej przesłanie jest aktualne do dziś. Św. Jadwigę Śląską Jan Paweł II wspominał w swym nauczaniu wiele razy. Najobszerniej mówił o niej we Wrocławiu, 21 czerwca 1983 r. Zapraszał do „patrzenia w jej stronę, aby widzieć w niej wielkie światło, które rozświeca sprawy ludzkie na ziemi”, przekonywał, że w życiu Świętej „wyraziła się jakby cała pełnia powołania chrześcijańskiego”. Zachęcał wszystkich do „odczytywania Ewangelii niejako na kolanach św. Jadwigi (...), umacniając w ten sposób najgłębsze podstawy chrześcijańskiej moralności”. Mówił: „Wedle jej wzoru, na przykazaniu miłości powinno się opierać nasze życie osobiste, rodzinne i społeczne”.
