Rady i wspomnienia św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
"W refektarzu poziomą tę czynność uświęcajmy podniosłymi myślami. Często myślę, że gdyby Zbawiciel siedział na moim miejscu przed potrawami, nam podanymi, niezawodnieby je pożywał. Prawdopodobnie za życia swego posilał się takimi samymi potrawami; jadał chleb, owoce...".
"Oto moje myśli dziecinne: wyobrażam sobie, że jestem w Nazarecie, w domku świętej Rodziny. Jeżeli podają mi na obiad np. sałatę, rybę na zimno, lub co innego o smaku ostrym, ofiarowuję to św. Józefowi, Matce Najświętszej porcje ciepłe, owoce dojrzałe itd.; a świąteczne potrawy, mianowicie zupę, deser oddaję Dzieciątku Jezus. Wreszcie, gdy obiad niekoniecznie dobry, mówię sobie wesoło: "Dzisiaj, moja kochana, wszystko dla ciebie!"
W ten sposób miłym żartem pokrywała umartwienie swoje. Spostrzegłam jednak raz, że gdy w dzień postny Przewielebna Matka poleciła dać jej coś pożywniejszego, dodała piołunu do tego smacznego pokarmu.
Innym razem, widząc, że bardzo wolno pije przykre lekarstwo, zawołałam:
"Ale śpiesz się, siostro, wypij duszkiem".
- O nie - odrzekła - czyż nie powinnam korzystać z drobnych sposobności umartwiania się, skoro większe są mi zakazane?
Tak samo w czasie jej nowicjatu, - opowiadano o tym w ostatnich miesiącach jej życia, - jedna z sióstr, chcąc jej przypiąć szkaplerz do habitu, przypięła go długą szpilką do jej ramienia; ból dotkliwy znosiła przez kilka godzin. Innym razem dała dowód umartwienia wewnętrznego. Odebrałam list bardzo zajmujący, który czytano na rekreacji, w czasie jej nieobecności. Wieczorem wyraziła mi chęć przeczytania go, na co zgodziłam się chętnie.
Gdy mi go później zwróciła, zapytałam, co sądzie o poruszonej w nim sprawie, która powinna była szczególnie ją zająć. Zmieszała się i odrzekła po chwili: "Pan Bóg zażądał ode mnie ofiary, bo wczoraj zbyt gorąco prosiłam o ten list; nie czytałam go..."
