,,Dano mi wiele imion. Byłam nazywana „Dziewicą cierpiącą”, „Złotą Madonną”, „Matką Misjonarzy Redemptorystów”, „Matką domów katolickich”.Imię z mojego własnego wyboru „Matka Nieustającej Pomocy”. To również imię, poprzez które papież Pius IX zażądał od misjonarzy redemptorystów, bym była znana.Moja historia jest historią o tym, w jaki sposób Niebo uświęca ludzkie wydarzenia realizując w nich boskie zamiary. To historia, która objawia się jako skomplikowana i pełna przygód, a jednak widziana „z góry” jest bardzo prosta, jak delikatna linia kreślona poprzez ludzką historię.Jest to historia nieznanego artysty, skruszonego złodzieja, ciekawej małej dziewczynki, opuszczonego kościoła, historia o starym zakonniku i Papieżu.Przede wszystkim jest to historia mojej obecności w życiu apostolskim Misjonarzy Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela.
Kupiec, który ukradł „Naszą Matkę”

Od XVI w. istnieje tradycja opowiadająca o pochodzącym z Krety kupcu, który ukradł cudowny obraz z jednego z kościołów. Rzucił go między swój towar i wyruszył na zachód. Tylko dzięki Bożej Opatrzności przeżył wielką burzę i wylądował na brzegu. Po roku przybył do Rzymu z ukradzionym obrazem.
To tutaj bardzo poważnie zachorował i szukał przyjaciela, który mógłby się nim zaopiekować. W godzinie śmierci wyjawił przyjacielowi całą prawdę i poprosił, aby ten oddał obraz do kościoła. Przyjaciel obiecał wypełnić to życzenie, ale ponieważ jego żona nie chciała zrezygnować z tak pięknego skarbu, przyjaciel umarł, nie wypełniwszy złożonej obietnicy.
Matka Boża objawiła się wtedy sześcioletniej dziewczynce z tej rzymskiej rodziny i powiedziała jej, aby przekazała ona matce i babci, że obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy powinien się znaleźć w kościele św. Mateusza Apostoła,znajdującego się między Bazyliką Matki Bożej Większej, a Bazyliką św. Jana na Lateranie.
Tradycja przekazuje, że po wielu wątpliwościach i trudnościach „matka posłuchała i po rozmowach z kapłanem odpowiedzialnym za ten kościół dnia 27 marca 1499 roku obraz Dziewicy umieszczono w kościele św. Mateusza”. Tutaj był czczony przez 300 lat. I tak rozpoczął się drugi etap historii ikony i cześć do Matki Bożej Nieustającej Pomocy zaczęła się rozpowszechniać w całym mieście
Trzy wieki w kościele św. Mateusza

Kościół św. Mateusza nie był imponujący, ale posiadał wielki skarb, który pociągał wiernych: ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Od 1739 do 1798 roku kościół i klasztor znajdowały się pod opieką irlandzkich augustianów, którzy zostali niesprawiedliwie wyrzuceni ze swojego kraju i korzystali z klasztoru, traktując go jako swój ośrodek w Prowincji rzymskiej. Podczas przygotowań do kapłaństwa, apostolatu i męczeństwa młodzi studenci znajdowali tu, w obecności Matki Nieustającej Pomocy, oazę spokoju.
W 1798 r. kiedy wojna dotarła do Rzymu, klasztor i kościół zostały prawie całkowicie zniszczone. Niektórzy augustianie pozostali tam jeszcze przez parę lat, ale w końcu i oni musieli opuścić to miejsce. Kilku powróciło do Irlandii, inni pojechali do Ameryki, jeszcze inni przenieśli się do pobliskich klasztorów. Ci ostatni zabrali ze sobą ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Tak więc rozpoczął się trzeci etap jej historii, „Lata w ukryciu”.
W 1819 r. irlandzcy augustianie przenieśli się do kościoła Matki Bożej w Posterula, blisko „Umberto I”, mostu na rzece Tyber. Wraz z nimi powędrowała tam„Dziewica ze św. Mateusza”. Ponieważ w tym kościele czczono już obraz „Matki Bożej Łaskawej”, dlatego nowy obraz umieszczono w prywatnej kaplicy klasztoru, gdzie pozostawała całkowicie zapomniana, ale nie dla brata Augustyna Orsetti, jednego z młodych zakonników ze św. Mateusza.
Stary zakonnik i młody ministrant

Mijały lata i wydawało się, że uratowany ze zniszczonego kościoła św. Mateusza obraz został już zapomniany.
Młody ministrant Michał Marchi bardzo często odwiedzał kościół Matki Bożej w Posterula i stał się przyjacielem brata Augustyna. Później już jako Ojciec Michał mógł napisać:
„Ten dobry brat w latach 1850-1851 mawiał do mnie z pewną dozą tajemniczości i lęku: „Musisz wiedzieć drogi synu, że na górze w kaplicy znajduje się obraz Dziewicy ześw. Mateusza; nie zapomnij o tym nigdy, czy rozumiesz? To jest cudowny obraz”. W tym czasie brat był już prawie niewidomy. Moje wspomnienia na temat tego godnego czci obrazu „Dziewicy ze św. Mateusza”, zwanego także obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, pochodzą z czasu mojego dzieciństwa, przed wstąpieniem do Zgromadzenia (redemptorystów). Widywałem ten obraz często nad ołtarzem w kaplicy domowej Ojców Augustianów z Prowincji Irlandzkiej. U Matki Bożej z Posterula nie było do niej nabożeństwa, żadnej dekoracji, nie było nawet lampki, która przypominałaby o jej obecności, ikona była pokryta kurzem i praktycznie opuszczona. Wiele razy, kiedy służyłem do Mszy św., wpatrywałem się w nią z wielką uwagą”.
Brat Augustyn zmarł w 1853 r. w wieku 86 lat. Niestety nie spełniło się jego wielkie pragnienie, aby ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy była na nowo wystawiona do publicznej czci. Jego modlitwy i błagania pełne ufności do Matki Bożej wydawały się bez odpowiedzi.
Odkrycie Ikony

Przyjęcie Ikony przez redemptorystów.

Ostania renowacja ikony

Zwracana ikona
W roku 1990 ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy została umieszczona na dole, tuż nad głównym ołtarzem; zrobiono nowe zdjęcia ikony. Przy tej okazji odkryto, że ikona znajduje się w fatalnym stanie; zarówno drewno jak i malowidło zostały zniszczone przez czas. Zarząd Generalny zdecydował się oddać ikonę Muzeum Watykańskiemu do generalnej renowacji.

Pierwszy etap renowacji promieniami rentgenowskimi i węglem C–14 wykazał, że drewno z ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy można datować na lata 1325-1480.

Drugi etap renowacji

Analiza artystyczna pigmentów obrazu wykazuje, że pochodzi on z czasu późniejszego (po XVII stuleciu); wyjaśnia to, dlaczego ikona zawiera syntezę elementów orientalnych i zachodnich, widocznych szczegów
Ostania renowacja ikony,,
historia Ikony - sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Rzymie

,,Zdaniem historyków istotny wpływ na rozprzestrzenianie się w Polsce malarskich wyobrażeń Madonny z Dzieciątkiem, utrzymanych w artystycznej konwencji Matki Bożej "Salus Populi Romani", odegrał, obok jezuickiego wizerunku z Jarosławia, także krakowski dominikański obraz Matki Bożej Różańcowej. Wiadomo o nim, że powstał w Rzymie, a także iż poświęcił go papież Klemens VIII, obdarowując równocześnie odpustami. Przywieziony do Krakowa przez biskupa Bernarda Maciejowskiego prawdopodobnie w r. 1598, stanowił dar jezuitów rzymskich, a umieszczony został w kaplicy kościoła dominikańskiego służącej bractwu Różańca Świętego.

Obraz ten, zwany także obrazem Matki Bożej Śnieżnej, często wiązany bywa z cudownym, jak to oceniano, zwycięstwem wojsk polskich w bitwie pod Chocimiem stoczonej w 1621 r. przeciw tureckiemu najeźdźcy. Dostrzegano także analogię wydarzeń chocimskich z bitwą pod Lepanto i jej pomyślnym finałem również uważanym za efekt cudownej interwencji rzymskiej Matki Bożej Śnieżnej z Bazyliki Santa Maria Maggiore.

Dzieje kultu Matki Bożej Śnieżnej specjalnie mocno wiążą się ze wschodnimi terenami Rzeczypospolitej. gdzie wojny, a w tym walki z islamskimi Turkami i Tatarami, pojawiały się nadzwyczaj często. Z ciągłym zagrożeniem utraty życia łączyły się kataklizmy głodu, zarazy i uprowadzenia ludności do niewoli. Działające tam zakony (szczególnie dominikanie i bernardyni) organizowały miejsca pielgrzymkowe, aby ludność tych terenów mogła modlić się O zwycięstwo w walkach obronnych oraz odwrócenie społecznych, rodzinnych i osobistych nieszczęść. Dla tych miejsc świętych odpowiednimi były szczególnie obrazy Matki Bożej Zwycięskiej, łączone dodatkowo z pocieszycielskim oddziaływaniem Maryi.,,