Nie wiem co badano, natomiast zważywszy czas trwania tego pontyfikatu, rozmach działalności publicznej oraz długość życia kandydata na ołtarze rzetelne przebadanie tego wszystkiego w ekspresowym tempie jaki narzucono przy tym procesie było moim zdaniem nierealne.
Jaką argumentację przyjmowano (tj. jej sposób i "jakość") można się domyślać po biografii współautorstwa postulatora ks. S. Odera, który np. skandal pocałunku Koranu wyjaśnił następująco:
“W rzeczywistości pocałunek ów był jedynie narzędziem, przy pomocy którego człowiek wiary wyraził swą głęboką miłość do ludu i kultury, które uznają Abrahama za wspólnego ojca wszystkich wierzących w jednego Boga.”

(S. Oder, S. Gaeta: Perche e santo – Il vero Giovanni Paolo II raccontato dal postulatore della causa di canonizzazione)

takie coś :
SAVERIO GAETA: Proces kanonizacyjny Jana Pawła II przebiegł wyjątkowo szybko. Czy przy takim tempie pracy było miejsce na tradycyjną instytucję tzw. adwokata diabła? Czy był on w ogóle potrzebny, skoro wierni domagali się uznania papieża za świętego od razu po jego śmierci?
KS. SŁAWOMIR ODER: W każdym procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym obecna jest figura promotora sprawiedliwości, którego popularnie nazywa się adwokatem diabła (advocatus diaboli). W tym procesie na ten urząd został powołany ksiądz prałat Józef D’Alonso.

Drugą grupą wypowiadającą się krytycznie w kwestii kanonizacji były osoby związane z Bractwem św. Piusa X. Ich zarzuty zostały sformułowane w dokumencie przesłanym do postulacji przez stojącego na czele organizacji bp. Bernarda Felleya. Zastrzeżenia lefebrystów dotyczyły tradycyjnie kontestowanych przez bractwo spraw – odnosiły się do dialogu ekumenicznego, współpracy międzyreligijnej i spotkań w Asyżu, liturgii posoborowej. Również to pismo zostało włączone do akt procesu. (…)

V.R.S.

- jak to się stało że taka książka przeszła /Ks. Skrzypczaka/
to strzał w kolano posoborowców a może i w obydwa na raz

V.R.S.
chyba tak i ktoś kto będzie to czytał nawet przez chwilę nie pomyśli co tak naprawdę ta "znajomość" oznacza
_________________________
KS. PROF. ROBERT SKRZYPCZAK – ceniony rekolekcjonista, autor i tłumacz wielu książek, m.in. ks. Dolindo Ruotolo, W twej duszy jest niebo. Konferencje i świadectwa, Ogień w Kościele czy Między Chrystusem a Antychrystem. Jeden z pierwszych popularyzatorów osoby ks. Dolindo w Polsce. Profesor Akademii Katolickiej w Warszawie. Wyróżniony nagrodą Totus (2013) za propagowanie nauczania św. Jana Pawła II oraz Medalem św. Edyty Stein (2017). Współpracuje z redakcją „Gościa Niedzielnego”.

"„Początek objawienia nie znajduje się bowiem w Tradycji czy w Piśmie, lecz tylko w Bogu przemawiającym. Tradycji i Pisma, które nawet w sensie niewłaściwym i drugorzędnym nie stanowią źródeł objawienia, lepiej w ogóle nie nazywać „źródłami”.”

Jak to chytrze ujęte "początek" - kto będzie decydował kiedy jest początek a kiedy koniec "początku"?
Tradycja i pismo do kosza

V.R.S

Gaudium et spes - przyczynił się do ostatecznego jej kształtu, podobno za to dostał kardynała

@Piotr Piotr
To prawda a jak widać powyżej - na rzecz Dignitatis Humanae też mocno walczył. Ale najbardziej, moim skromnym zdaniem, absurdalność tego co przeprowadzono wówczas i świadomość tej absurdalności pokazuje cytowany wyżej fragment dotyczący Lumen gentium:
„Zgodnie z tym, co zostało powiedziane w nrze 8 (części 1 schematu o Kościele czyli późniejsze Lumen gentium), położenie wiernych katolickich, którzy żyją w łonie Kościoła, wydaje się nie tylko obciążone większą odpowiedzialnością, lecz również trudniejsze i niejako gorsze niż położenie tych, którzy bez własnej winy żyją poza Kościołem (…) Należy jeszcze zwrócić uwagę, aby w wyjaśnianiu myśli ‘poza Kościołem nie ma zbawienia’ w pewien sposób na korzyść tych, którzy bez własnej winy są poza Kościołem, nie ukazywać zbawienia wewnątrz Kościoła nazbyt surowo i skąpo, ponieważ sprzeciwia się to słowom: ‘jarzmo moje jest słodkie i brzemię moje lekkie’. A są to słowa samego Zbawiciela.”

Otóż sam Bp Wojtyła pokazywał kolegom, że ich dłubanie przy zasadzie eEnS prowadzi do absurdu tj. przyjęcia że ochrzczony i korzystający z Sakramentów katolik ma gorzej (tj. ma mniejsze szanse zbawienia) niż osoby poza Kościołem ("anonimowi chrześcijanie" nowej teologii) chronione "błogosławionym polem niewiedzy" (to określenie moje nie cytat). A logiczną konsekwencją tego absurdu może być tylko kolejny absurd - tj. rezygnacja z misyjnej działalności Kościoła, bo po co?

@Piotr Piotr
co do zmian w procedurze za JPII to odsyłam do tekstu linkowanego wyżej; poniżej fragment dotyczący "promotora fidei" kolokwialnie zwanego kiedyś "adwokatem diabła":

"jedną z najważniejszych zmian w nowej uproszczonej procedurze (por. także Normy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych z 07.02.1983 r. New Laws for the Causes of Saints ) była rezygnacja z procesowej funkcji promotoris fidei (jako osoby odpowiedzialnej za ustalenie i sformułowanie zastrzeżeń przeciwko kanonizacji oraz aprobatę lub nie dokumentów wytworzonych przez postulatora – proces kanonizacyjny nie mógł się posuwać dalej w sytuacji, w której nie wyjaśniono zastrzeżeń Promotora Wiary – por. więcej np. unamsanctamcatholicam.com/history/79-history/351-devil-s-advocate.html ) oraz faktyczna kumulacja w jednej osobie (postulatora jako reprezentanta wnioskodawcy) roli osoby zbierającej dowody świadczące zarówno za jak i przeciw kanonizacji (a zatem swoiste połączenie ról wnioskodawcy i przeciwnika, obrońcy i oskarżyciela). Wprowadzono wprawdzie urząd „promotora sprawiedliwości” ale raczej jako rzecznika czy też biegłego mającego czuwać nad prawidłowością procesu (w wypadku procesu beatyfikacyjnego Karola Wojtyły był nim ks. Piotr Majer). Otrzymuje on raport przygotowany przez postulatora (nie przygotowuje własnego kontr-raportu) i ma prawo zadawania pytań świadkom oraz, jeśli nie był obecny przy ich przesłuchaniu, formułowania wniosków i uwag dotyczących ich zeznań a także żądania dodatkowych czynności. Natomiast nie ma konieczności jego aprobaty dla dokumentów i innych dowodów. Do powyższego doszło ograniczenie liczby wymaganych cudów (jak wiemy czasami w ogóle rezygnowano z jakichkolwiek – por. np. Jan XXIII świętym bez cudu).