Mąż jednej żony oznaczało, że nie miał prawa zostać biskupem ktoś, kto po śmierci jednej miał drugą żonę. Nie oznacza to, że korzystał z małżeństwa. Po prostu mężczyzna, choćby wdowiec, mający za sobą 2 małżeństwa, był wykluczony ze stanu duchownego. To samo zresztą dotyczyło kapłanów w ogólności.

Biskup więc powinien być nienaganny, mąż jednej żony”(1Tm 3,2). Pierwotna praktyka Kościoła w sprawie celibatu.

To wszystko to nadużycia bazujące na zakłamaniu i fałszowaniu ustaw kościelnych. Żona wiedząc, że traci męża jako mężczyznę nie powinna wydać pozwolenia. Diakonat korzystających z praw małżeńskich nie ma nic wspólnego z diakonatem pierwszych wieków i o tym mówią stare dokumenty Kościoła. Jest to fałszerstwo oparte o "czynny udział świeckich" ale nie ma prawa niszczyć kapłaństwa takimi cudactwami. A to jest nadużycie, wprowadzone po soborze, bo do naszych czasów nic takiego nigdy w Kościele nie miało miejsca.
Diakonat zawsze należał do wyższych święceń kapłańskich i nikt kto korzystał z życia małżeńskiego nie miał prawa być diakonem. Święcenia diakonatu są sakramentem wyciskającym na duszy niezatarte znamię. Powoływanie żonatych bez odsunięcia żon od łoża na diakonów jest kłamstwem i nadużyciem posoborowia. Pod to nadużycie sfałszowano posoborowe prawo kanoniczne.

Co więcej,

Sobór w Nicei I, 325, kan.18 mówi, że:

Diakoni niech pozostają w granicach swoich przywilejów i niech wiedzą, że są sługami biskupów i są niżsi od prezbiterów. Zgodnie z właściwym porządkiem mają przyjmować Komunię po prezbiterach i ma jej im udzielać biskup lub prezbiter. (Skoro nie mogą dotykać Najświętszego Sakramentu, to jak mogą podawać Go świeckim i rozdawać?-przyp.red.)

Stąd diakon jest osobą, która umocniona łaską sakramentu spełnia posługiwanie powierzone przez Chrystusa Apostołom a przez Apostołów wybranym „mężom, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości”

Dobrze byłoby żeby czytano co się pisze ze zrozumieniem.