Był czas, nawet w Polsce, że nie można było uczestniczyć w Mszy Sw. Jednak ani Hitler, ani Stalin nie zrobili tego co zrobili posoborowcy. Nie zamknęli kościołów, nie znieśli liturgii. Posoborowie samo ogłasza, że nie warto być katolikiem, że nie ma co się nawracać... Wiec sami wiedzą, że ta forma jest pusta. Jeśli coś jest ważne, doniosłe i zbawcze, tak jak przez wieki nauczał Kościół o liturgii św., i swoim magisterium, to trzeba to głosić, nieść i dawać innym. Posoborowie twierdzi, że nie ma znaczenia żadne nawracanie, żadne magisterium, każdy i tak będzie zbawiony. Więc forma jest pusta.
Zaś święty i mądry biskup Marcel, twierdził, że trzeba zachować i formy i magisterium, które trzeba nieść światu.
Zestawiając obie tezy, posoborową i Bractwa PX, używając logiki i szukając Prawdy, twierdzę, że Biskup miał rację, a posoborowie nie ma nic do zaoferowania. Dlatego nie ma zanczenia NOM. Tak jak nie pójdę do mariawitów czy innych, posiadających sukcesję apostolską, nie pójdę na NOM.
Wszystkie tradycyjne ryty Kościoła, zachowując wszystko co magisterium nakazało zawsze zwracały się do Boga, nie do człowieka. Dlatego NOM, też nie ma znaczenia, gdyż zwraca się człowieka, nie do Boga.

@Lilianna w ogrodzie
"Nie ma strachu , że ktoś przeczyta ten tekst i przestanie chodzić na Msze?"
---
A dlaczego ma przestać chodzić na Msze? Nie żyjemy, chwała Bogu na pustyni i ryt rzymski staje się coraz bardziej, mimo wysiłków postępowych sił rewolucyjnych i sił konserwujących rewolucję, dostępny.

Natomiast chodzenie na Mszę to jest nakaz kościelny, Kościół powinien zatem zapewnić wiernym dostępność Mszy i to, uwaga, bo taka jest stara zasada - Mszy we właściwym im rycie (tj. np. nie jakiś tam syro-malabarskich).

Co do opisu sytuacji to prawda wyzwala a nie szkodzi.
Sytuację na zachodzie, w Kościele łacińskim, Rzymskim mamy obecnie następującą:
1) Do roku 1969/70 powszechnie używany był tradycyjny ryt rzymski, rozwijający się organicznie przez stulecia.
Jego sercem/rdzeniem był starożytny Kanon rzymski, w którym mało kto odważył się cokolwiek zmieniać (prawdopodobnie w IV wieku dodano imiona świętych męczenników - po ostatniej fali prześladowań rzymskich, potem Grzegorz I pod koniec VI wieku dołożył drobny dodatek - wezwanie: "diesque nostros in tua pace disponas" tj. modlitwę o Boży pokój za naszych dni no a potem, po prawie 1400 latach (!) Jan XXIII dołożył imię św. Józefa. ) W Kanonie rzymskim istniała starożytna formuła Konsekracji - tej nie ważył się nikt tknąć aż do Pawła VI (przez prawie 2000 lat) albowiem została przekazana Tradycją.
W XVI wieku Sobór Trydencki wydał dekrety i kanony dotyczące rytu Kościoła rzymskiego, w tym Kanonu rzymskiego odmawianego po cichu, jako "wolnego od wszelkich błędów", wskazując że zabezpiecza on ortodoksję jeśli chodzi o sprawowanie Najśw. Ofiary. Św. Pius V kanonizował ów ryt i wydał wieczysty przywilej jego odprawiania. I tak z niewielkimi zmianami dotyczącymi kalendarza i modlitw zmiennych było aż do lat 60-tych XX wieku.

2) W 1969 ks. Hanibal Bugnini (oskarżony potem o udział w masonerii i wyekspediowany do Iranu) z Pawłem VI na fali zmian posoborowych wprowadzili całkowicie nowy ryt, napisany pod nowe założenia (m.in. jak Bugnini napisał we wprowadzeniu do Mszału miała to być uczta/zgromadzenie a nie ofiara, uwzględniono również uwagi protestanckich "obserwatorów"), nazywając nowy ryt dla niepoznaki "rytem rzymskim" oraz próbując wyeliminować de facto (tj. poprzez polecenia służbowe) ryt rzymski (bo prawnie go nie wyeliminowano).
W ramach tej rewolucji wyeliminowano de facto Kanon Rzymski (zmieniając go i czyniąc jedną z wielu opcji oraz zmieniając samą formułę Konsekracji). Działano nielegalnie, bo tworząc zupełnie nowy ryt liturgiczny oderwany od wcześniejszej, starożytnej tradycji liturgicznej Kościoła. Kierunek "reform" był zadziwiająco zgodny z tym zaproponowanym w liturgii przez protestantów w XVI wieku (np. T. Cranmera w Anglii).
Równolegle z tym nowym rytem wprowadzono nowe odpowiadające mu zwyczaje (m.in. stół i kapłan zwróceni w stronę ludu, Komunia na rękę, nabożeństwo w językach ludowych, wielowariantowość, odrębne Msze dla dzieci, etc.) oraz nową katechizację (także podczas homilii), opartą na nowych paradygmatach z lat 60-tych XX wieku.
I tak to wygląda.

Generalnie to co uczynili Paweł VI z Bugninim, rzecz bez precedensu w dziejach Kościoła, bardzo przypomina bezprawie kowidowe tj. próbę nielegalnej "zmiany" Konstytucji "rozporządzeniami" kowidowymi. I bardzo też podobna była reakcja do tej większości biskupów w 2020 po wprowadzeniu rozporządzeń kowidowych tj. tylko nieliczni nie poszli na to wyrzucenie rytu rzymskiego na śmietnik historii i podjęli jego obronę.
Tę nielegalność widać np. w zestawieniu z Kanonem XIII Soboru Trydenckiego o Sakramentach zakazującym zmiany obrzędów (rytów) Kościoła na inne nowe obrzędy.

Następnie mamy długie lata udawania. Najpierw udawanie że rewolucja to reforma. Bugnini narysował ucztę, podpisał otwarcie: "uczta" w ogólnym wprowadzeniu do nowego mszału, zaś Paweł VI po aferze wywołanej analizą krytyczną nowego rytu podpisaną przez dwóch kardynałów (bo reszta stchórzyła) udał że nic się nie stało. To znaczy zostawił ten sam rysunek a wymienił podpis tj. dopisał: "uczta-zgromadzenie ale też ofiara".

Po tym jak pojawiły się dokumenty że Bugnini był masonem (a to oznaczałoby że twórca "reformy" był z automatu ekskomunikowany) Paweł VI znów udał, że się nic nie stało. Jednocześnie udawano że tradycyjny ryt rzymski stracił ważność, zmuszając kapłanów do odprawiania nowego rytu.
Potem przyszedł Benedykt XVI i znów udawanie że nic się nie stało, bo tradycyjny ryt nie został nigdy przecież prawnie zakazany. I fikcja, że mamy dwie formy tego samego rytu, z którą skończył następca Benedykta bo nie dała się w praktyce utrzymać. Dodatkowo "starsi bracia" krzyczeli że im się ten ryt nie podoba więc trzeba było zmienić modlitwę wielkopiątkową, tę już w wersji złagodzonej przez Jana XXIII a kiedy pojawiło się Traditionis Custodes to "starsi bracia" podziękowali.

Jest Rok Pański 2022, ruina dookoła coraz większa, i pytanie jest takie: czy dalej chcemy udawać że nic się nie stało i problemu nie ma czy jednak stanąć w prawdzie.

V.R.S.O kryzysie kiedyś już pisałam z panem , zdaje sobie sprawę z choroby kościoła i całego współczesnego świata .
Inna sprawa mnie zaniepokoiła. Takie Msze nie mogą być przedmiotem obowiązku. Pewnie jest taki przepis , ale jak to się odnosi do przeciętnego wiernego? Pisze pan , że lepiej nie chodzić na takie msze czyli rezygnować z sakramentów , końcowego błogosławieństwa księdza , spowiedzi powszechnej...etc.
I dlatego uważam te słowa za szkodliwe w skutkach .
Chrystus żyje i nie opuścił kościoła , jest w sakramentach , działa w ludzkich duszach , leczy i umacnia . Dla mnie dowodem są zachowania dzieci .

"Jest Rok Pański 2022, ruina dookoła coraz większa, i pytanie jest takie: czy dalej chcemy udawać że nic się nie stało i problemu nie ma czy jednak stanąć w prawdzie."
Co mamy robić? Nie narzekać , modlić się i robić swoje , ale z rozwagą.

P.S. Jest pan inteligentnym i oczytanym człowiekiem i może pan autorytetem dla niejednej osoby , a to zobowiązuje . Pamięta pan jak i ja poprosiłam o radę pana?
Ten czerwony druk wyszedł mi przypadkowo , nic nie chciałam specjalnie zaznaczyć.

@Lilianna w ogrodzie
". Takie Msze nie mogą być przedmiotem obowiązku. Pewnie jest taki przepis , ale jak to się odnosi do przeciętnego wiernego? Pisze pan , że lepiej nie chodzić na takie msze czyli rezygnować z sakramentów , końcowego błogosławieństwa księdza , spowiedzi powszechnej...etc.
I dlatego uważam te słowa za szkodliwe w skutkach .
Chrystus żyje i nie opuścił kościoła , jest w sakramentach , działa w ludzkich duszach , leczy i umacnia . Dla mnie dowodem są zachowania dzieci ."
---
Napisałem powyżej jak to się odnosi do przeciętnego wiernego tj. przeciętny wierny ma do wyboru:
Opcja A - stanąć w Prawdzie i wybrać kult ortodoksyjny katolicki, oddający Bogu należytą cześć, tak jak to czynili nasi ojcowie i dziadowie,
Opcja B - żyć dalej w fałszu, że nic się nie stało i że produkt rewolucji napisany przez przypuszczalnie masona pod koncepcję Mszy jako uczty są to normalne katolickie obrzędy i normalna katolicka wiara jest przekazywana za ich pośrednictwem (co czyni pani powyżej) i adaptować się do "nowej normalności" - z obrzędami sprotestantyzowanymi, nie przekazującymi ortodoksyjnej wiary, nie zabezpieczającymi czci Najśw. Sakramentu i wątpliwymi jeśli chodzi o legalność a nawet ważność, obrzędami zerwania z Tradycją Kościoła.

To co pani uważa powyżej bardzo przypomina podejście wiernych w chwili wielkich rewolucji, które kończyło się dla nich tragicznie. A mianowicie - przymykanie oczy na dysonans poznawczy (który jest - to znaczy widzi pani że coś "nie halo" - Komunie na rękę, dni judaizmu i islamu w miejscach świętych, znaczna część wiernych nie rozumie w ogóle w czym w niedziele uczestniczy, pseudo-pandemia i nagle bez oporu na polecenie służbowe bezbożnego państwa pozamykano kościoły a potem powprowadzano nowe stroje i płyny liturgiczne, w Domu Św. Marty siedzi jako pełniący obowiązki Wikariusza Chrystusa człowiek, któremu, jak przypuszczam, nie powierzyłaby pani z ostrożności katechizacji swoich dzieci i wnuków, i tak dalej), i adaptacja, dostosowawcze tłumaczenie sobie sytuacji.
Nic nowego pod słońcem.
Np. w IV wieku kiedy kościoły pozajmowali arianie i semi-arianie (tj. tacy ówcześni ekumeniści, którzy chcieli kompromisu i pojednania za wszelką cenę). I w XVI wieku kiedy circa about jedną trzecią kościołów i katedr Europy zajęli protestanci, w znacznej części nie ogłaszając się że są protestantami ale że głoszą prawdziwą Ewangelię i prawdziwy kult, wracające do korzeni. W praktyce wierni często mieli do czynienia z tym samym księdzem proboszczem a nawet tym samym biskupem, którzy po prostu przechodzili na nowy obrządek i nową wiarę.
I lud po kilku pokoleniach się adaptował, ostatecznie zostając protestantami. I to widzimy również dziś u nominalnych katolików przesiąkniętych nowymi wzorcami sączonymi im od ponad 50 lat.

W IV wieku św. Hilary z Poitiers, Doktor Kościoła pisał: uszy ludu są świętsze niż serca kapłanów to jest ten lud próbował sobie tłumaczyć heterodoksję i herezję renegatów po staremu, ortodoksyjnemu. Św. Hieronim ze Strydonu, tłumacz Wulgaty dodawał: Kościół to nie mury, bo te zajęli heretycy, lecz prawdziwa wiara. Św. Atanazy stanął niemal przeciw wszystkim biskupom (zwłaszcza na wschodzie), którzy przystali do różnych (mniej lub bardziej radykalnych postaci arianizmu). W XVI wieku rozgoryczony kardynał Hozjusz biadał na króla, który deklaruje katolicyzm, lecz jest w praktyce bardzo, dziś byśmy powiedzieli, "ekumeniczny".
I teraz ci wszyscy świątobliwi mężowie oni nie mieli w czasie kryzysu żadnego cudownego lekarstwa poza obroną Wiary. To jest szli na wygnanie, tracili (de facto) swoje biskupie katedry, ale bronili ortodoksji katolickiej i ostrzegali przed błędem, bez względu na to co się miało później stać. Nie czekali biernie aż przyjdzie jeden czy drugi sobór ekumeniczny (Konstantynopolitański czy Trydencki) po latach i posprząta. I zakończy kryzys. Nie czekali aż powstanie mężny Papież i sprawy kościelne uporządkuje: obłoży heretyków ekskomuniką i złoży z urzędów.
I my dziś, w podobnej sytuacji, mamy podobny wybór - oczywiście w ramach naszego stanu (nie jesteśmy biskupami). To jest albo trwać w Wierze Katolickiej, której strażnikiem jest tradycyjny katolicki kult jak to drzewo z Psalmu nr 1 albo płynąć z prądem rewolucji.

Szczęśliwy mąż, co w żadnym razie,
za radą bezbożnych nie zbacza,
na drogę grzeszników nie wkracza,
nie służy z katedry zarazie.

Prawo Pana on bardzo miłuje
i rozmyśla wciąż nad nim dniem – nocą,
jest jak drzewo nad wodą płynącą,
co o czasie swym owocuje.

Liście jego nie więdną w kres lata
i pomyślnie się kończy co czyni,
zaś bezbożni zupełnie są inni,
są jak plewa i wiatr ich rozmiata.

Nie powstaną, gdy na nich sąd spadnie,
nie zasiądą w gromadzie szczęśliwych,
Pan zna drogę co jest sprawiedliwych
a zła droga bezbożnych przepadnie.